زمینه و هدف: به دلیل عدم وجود واکسن موثر برای بیماری ایدز، داروهای ضد HIV نقش مهمّی در کنترل این بیماری دارند . همچنین ایجاد مقاومتهای دارویی روز افزون و سمیّت داروهای موجود، علاقه برای انجام پژوهش با هدف یافتن ترکیبات جدید ضد ویروس HIV را افزایش داده است . در این مطالعه نانو داروی لامی وودین بر پایه نانو ذرّه کیتوزان پگیله شده، سنتز شد.

  مواد و روش ها: در این تحقیق تجربی، نانو ذرّات کیتوزان را با مولکول های پلی اتیلن گلیکول ( PEG )، جهت افزایش حلالیّت آنها ، پگیله کردیم و سپس داروی ضد ویروس لامی وودین را بر روی این نانو ذ رّ ات پگیله شده، لود کردیم. پس از خالص سازی و لیوفیلیزه کردن نانو داروی تازه سنتز شده، از مواد اولیّه و محصول نهایی جهت بررسی فیزیکو شیمیایی آنها و انجام تست های FTIR , HNMR و CHN Analysis نمونه برداری شد.

  یافته ها: نتایج حاصل از تست HNMR نشان داد که نانو ذرّه کیتوزان با موفقیّت پگیله شده است. نتایج حاصل از تست FTIR ، از طرفی نتیجه HNMR را تایید کرد و از طرف دیگر نشان داد که لامی وودین بر روی نانو ذرّه کیتوزان کنژوگه شده است. نتایج آزمون آنالیز CHN هر دو تست بالا را تایید کرد و مشخص نمود که پگیلاسیون نانو ذرّه کیتوزان با راندمان بسیار بالا و در حدود 97% صورت گرفته و داروی لامی وودین در حدود 30% وزن نانو ذرّه کیتوزان بر روی آن کنژوگه شده است.

  نتیجه گیری: در این مطالعه نشان داده شد که نانو داروی لامی وودین بر پایه نانو ذرّه کیتوزان پگیله شده، با موفقیّت سنتز شد.

زمینه و هدف: ژن درمانی شیوه نوین و نوید بخش درمانی است که انتقال کارآمد ژن مهم‎ترین مرحله آن محسوب می‎گردد. علاوه بر این، انتقال به گونه‎ای غیرتهاجمی نیز در مرحله به کارگیری این روش اهمیت فراوان می‎یابد. تجویز دهانی روشی است که بسیار مورد اقبال بیماران قرار گرفته است. برای انتقال دهانی دارو، روش‎های متعددی به کار گرفته شده‎اند که در همه آنها میزان بارگیری و رهاسازی در هدفمند ساختن و کارایی انتقال بسیار موثر است. در این تحقیق بسته بندی ذرات ژنی در دو نوع پوشش انتریک و هم‎چنین مقایسه میزان بارگیری و رهاسازی ماده محصور شده این دو پوشش، در شرایط آزمایشگاهی صورت پذیرفت.

مواد و روش‎ها: در این مطالعه تجربی ابتدا DNA به روش coacervation با کیتوزان ترکیب و سپس پلی پلکس‎های حاصل شده با روش تبخیر حلال، پوشش دهی شدند. به منظور بررسی تشکیل و رفتار ذرات از روش FTIR و دو محلول با pH‎های دو حاشیه‎ی PKa پوشش انتریک استفاده شد.

یافته‎ها: ذرات تشکیل شده، پایداری مشابه درpH پایین دارند و تفاوت قابل توجهی نشان نمی‎دهند. میزان رهاسازی یودراجیت L100 نسبت به L100-55 آهسته‎تر و تدریجی است. یودارجیت L100 قابلیت بهتری در میزان بارگیری DNA نشان می‎دهد.

نتیجه‎گیری: بر اساس رفتار دو نوع پارتیکل تشکیل شده، در تجویز دهانی ژن می‎توان از یودراجیت L100-55 با هدف ترنسفکشن ابتدای روده کوچک و از یودراجیت L100 برای ترنسفکشن سطح وسیع‎تری از ابتدا تا انتهای روده کوچک و کولون استفاده کرد.