پمپ سدیم، پتاسیم یک آنزیم موجود در غشای پلاسمایی است که تقریبا در همه یاخته های جانوری موجود است. به خاطر این گستردگی پمپ سدیم – پتاسیم از یک طرف و جایگاه این پمپ به عنوان گیرنده ی دیجیتالیس از طرف دیگر، گلیکوزیدهای قلبی می توانند نه تنها بر عملکرد میوکارد، بلکه بسیاری از پدیده های یاخته ای در بافت های دیگر بدن، موثر باشند. این نکته، سوالی را برمی انگیزاند که چطور گلیکوزیدهای قلبی دارای عملی انتخابی بر قلب، بدن آشفته نمودن عملکرد یاخته های اعضای دیگر بدن می باشند؟ بخشی از پاسخ این سوال به گوناگونی گیرنده ی دیجیتالیس یا همان پمپ سدیم ، پتاسیم در سطح مولکولی بر می گردد. بنابر این یک تعریف جالب برای انتخاب نسبی گلیکوزیدهای قلبی آن است که ایزوفرم های متفاوتی از پمپ سدیم، پتاسیم وجود دارند که هر یک در بافت خاصی از بدن بیان می شوند. بافت های هدف غیر از قلب دارای ایزوفرم های با تمایل کم می باشند که اگر دوز دارو بالا رود، باعث ایجاد عوارض جانبی می شوند. پس هدف نهایی می تواند طراحی داروهایی باشد که تنها ایزوفرم های موجود در قلب را هدف قرار دهند.
