---

زمینه و هدف: انتروکوکسی‌های مقاوم به ونکومایسین سومین عامل مهم عفونت‌های بیمارستانی بعد از استافیلوکوکسی و اشرشیا کولی می‌باشند. هدف از این مطالعه ارزیابی الگوی مقاومت انتروکوکسی‌های مقاوم به ونکومایسین نسبت به آنتی بیوتیک‌های پیشنهاد شده توسط انستیتو استاندارد آزمایشگاه های بالینی می‌باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی- آزمایشگاهی 833 انتروکوکسی از بیمارستان‌های منتخب تهران از نمونه‌های ادرار، خون، زخم و سایر نمونه‌ها جمع‌آوری و بعد از تایید ایزوله‌ها، با استفاده از دیسک 30 میکروگرمی ونکومایسین و رقت سازی در آگار با استفاده از پودر ونکومایسین، انتروکوکسی‌های مقاوم به ونکومایسین جداسازی و حداقل غلظت بازدارنده آنها تعیین شد سپس حساسیت این انتروکوکسی‌ها نسبت به آنتی بیوتیک‌های پیشنهاد شده در استاندارد (100 M) انستیتو استاندارد برای درمان انتروکوکسی ارزیابی شد. یافته ها: از 833 انتروکوکسی جدا شده به ترتیب 4 و 5/38 درصد دارای مقاومت سطح بالا و مقاومت سطح پایین نسبت به ونکومایسین بودند. 85، 97، 42، 94، 30، 70، 24 و 6 درصد از آنهایی که دارای مقاومت سطح بالا بودند نسبت به آمپی‌سیلین، پنی‌سیلین، تتراسیکلین، ریفامپین، کلرامفنیکل، جنتامیسین، سینرسید و لینوزولید مقاوم بودند. تمامی این انتروکوکسی‌های مقاوم به ونکومایسین به نیتروفورانتوئین حساس بودند. نتیجه‌گیری: در این مطالعه تمامی انتروکوکسی‌های مقاوم به ونکومایسین نسبت به نیتروفورانتوئین حساس بودند و این آنتی بیوتیک به عنوان یک داروی انتخابی در عفونت‌های ادراری می‌تواند برای درمان انتروکوکسی‌های مقاوم نیز مناسب معرفی گردد.

---

زمینه و هدف: انتروکوکوس در ایران همانند سراسر جهان به عنوان یک پاتوژن مهم مطرح شده است. با افزایش استفاده از آنتی‎بیوتیک ونکومایسین، انتروکوک مقاوم به ونکومایسین، یک عامل مهم عفونت‎های بیمارستانی شده است. ونکومایسین قادر است همراه با یک آمینوگلیکوزید درمان موثری را برای عفونت‎های انتروکوکی فراهم کند. در عین حال مقاومت انتروکوک به آنتی‎بیوتیک ونکومایسین در حال افزایش است. در این مطالعه به بررسی الگوی مقاومت آنتی‎بیوتیکی و فراوانی انتروکوک‎های مقاوم به ونکومایسین پرداخته شده است. مواد و روش‎ها: در این مطالعه تجربی، پس از جداسازی و تشخیص 150سویه انتروکوک از نمونه‎های بالینی، الگوی مقاومت این سویه‎ها نسبت به آنتی‎بیوتیک‎های اریترومایسین، تیکوپلانین، ونکومایسین، سیپروفلوکساسین، تتراسایکلین، جنتامیسین، کوتریموکسازول و لینوزولید مورد بررسی قرار گرفت. هم‎چنین آزمون MIC در مورد نمونه‎های مقاوم به ونکومایسین با آنتی‎بیوتیک‎های ونکومایسین و تیکوپلانین به روش broth Micro dilution انجام شد. یافته‎ها: آزمون تعیین حساسیت باکتری‎ها نشان داد که 6/14 درصد از نمونه‎ها به ونکومایسین و 3/5 درصد نیز به تیکوپلانین مقاوم بودند. به ترتیب 64، 40، 6/38، 6/6، 0 و 7/38 درصد از نمونه‎ها به اریترومایسین، کوتریموکسازول، سیپروفلوکساسین، تتراسایکلین، لینوزولید و جنتامیسین مقاوم بودند. 14 نمونه دارای مقاومت بالا به ونکومایسین بودند وهمگی این 14 نمونه،MIC بزرگ‎تر مساوی 256 میکروگرم بر میلی‎لیتر داشتند. نتیجه گیری: براساس نتایج به دست آمده، مقاومت به ونکومایسین در سویه‎های انتروکوک در اراک نیز مانند تمامی نقاط دنیا وجود دارد. درصد انتروکوک‎های مقاوم به ونکومایسن در اراک بالا است و انتخاب درمان مناسب جهت عفونت‎های ایجاد شده توسط انتروکوک ضروری می‌باشد.

---

چکیده

زمینه و هدف: گسترش شیوع باکتری‌های مقاوم به آنتی‌بیوتیک باعث ایجاد نگرانی‌هایی در زمینه‌ی کنترل عفونت‌ها به ویژه عفونت‌های بیمارستانی شده است. تلاش‌های زیادی برای محدود کردن مصرف آنتی‌بیوتیک‌ها یا جایگزینی آن‌ها صورت گرفته است. استفاده از مواد ضد میکروبی تولید شده توسط باکتری‌ها به عنوان جایگزین آنتی‌بیوتیک‌ها در سال‌های اخیر نوید بخش بوده است. هدف از این مطالعه، جداسازی و بررسی فعالیت ضد میکروبی سویه‌های باسیلوس بر ضد تعدادی از باکتری‌های بیماری‌زا و مقاوم به آنتی‌بیوتیک بالینی می‌باشد.

مواد و روش‌ها: در این مطالعه، سویه‌های باسیلوس از منابع مختلف جداسازی و به روش 16S rDNA PCR شناسایی شدند. سپس درخت فیلوژنتیک سویه‌ها رسم شد و فعالیت ضدمیکروبی آن‌ها در مقابل تعدادی از سویه‌های بیماری‌زا و مقاوم به آنتی بیوتیک بالینی به دو روش لکه‌گذاری و چاهک گذاری بررسی شد.

یافته‌ها: 8 سویه‌ی باسیلوس از 15 نمونه‌ی مختلف جداسازی شد. براساس شناسایی مولکولی، سویه‌ها مربوط به گونه­های باسیلوس پومیلوس، باسیلوس کواگولانس، باسیلوس لایکنی فورمیس، باسیلوس اندوفیتیکوس و باسیلوس آمیلولیکوئی فاسینس بودند. نتایج حاکی از فعالیت ضدمیکروبی سویه‌ها بر ضد استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی‌سیلین، انتروکوکوس فکالیس مقاوم به ونکومایسین، کبسیلا، اسینتوباکتر، سالمونلا، شیگلا، لیستریا، استرپتوکوکوس و اشریشیا کلای بود.