افسانه طلایی، رفیعی،
دوره 28، شماره 2 - ( 2-1404 )
چکیده
مقدمه
ندولهای تیرویید بسیار شایع هستند. نقش مقاومت به انسولین در ایجاد ندولهای تیرویید اخیرا مورد توجه قرار گرفته است. اخیرا مطالعات متعددی ارتباط مت فورمین و مقاومت به انسولین را با تیرویید بررسی کرده اند. مطالعات محدودی نیز اثر درمان با مت فورمین را بر حجم و تعداد ندولهای تیرویید بررسی کرده اند. در مطالعه حاضر ما تاثیر مت فورمین بر تعداد و اندازه ندولهای تیرویید را بررسی کردیم.
روش کار
تعداد 240 زن یوتایریید با ندولهای تیرویید انتخاب شدند. بیماران به چهار گروه درمانی 60 نفره تقسیم شدند. گروه اول لوتیروکسین 100 میکروگرم در روز و گروه دوم مت فورمین با دوز 500 میلیگرم دو بار در روز و گروه سوم ترکیبی از مت فورمین و لوتیروکسین به مدت سه ماه دریافت کردند و گروه چهارم بعنوان گروه کنترل دارویی دریافت نکردند. سونو گرافی ابتدای شروع مطالعه و بعد از سه ماه مجددا در همه شرکت کنندگان انجام شد. از آزمون Kruskall-Wallis برای تعیین اخنلاف اندازه ندول بین گروههای درمانی و از آزمون Wilcoxon برای مقایسه هر گروه قبل و بعد از درمان و نیز از آزمون Chi-Square برای مقایسه درصد اختلاف اندازه بین گروههای مختلف استفاده شد. P value کمتر از0.5 از نظر آماری معنی دار تلقی شد.
نتایج
نتایج ازمون Kruskall-Wallis نشان می دهد که سطح هورمونهای تیروئیدی بعد از درمان در سه گروه بجز گروه لوتیروکسین اختلاف معنادار آماری ندارد. نتایج آزمون Wilcoxon نشان می دهد تنها در گروه لووتیروکسین سطح TSH و T4 بعد از درمان به طور معناداری به ترتیب کاهش و افزایش یافته است و اندازه ندول در گروه لوتیروکسین و گروه ترکیبی لوتیروکسین و مت فورمین در مقایسه با گروه مت فورمین و گروه کنترل کاهش معنادار آماری داشته است.
نتیجه گیری
این مطالعه نشان داد که مت فورمین منجر به کاهش اندازه ندولهای تیرویید نمی شود و در تناقض با مطالعاتی است که اثرات بالقوه ضد توموری تیرویید را نشان داده اند. گرچه مدت زمان این مطالعه برای این نتیجه گیری ممکنست کافی نباشد و لازم است مطالعات بیشتری با کیفیت بالاتر و در حجم نمونه های بیشتر به مدت طولانی تر انجام شود.
