مقدمه: بیماری گریوز شایع ترین عامل تیروتوکسیکوز منتشر (80-60%) است و علت آن یک واکنش خود ایمنی است که با تولید IgG و اتصال به گیرنده های TSH سبب هیپرپلازی، هیپرتروفی و افزایش ترشح هورمون تیروئید می شود. ضمنا سلول هایT نیز با ترشح اینترفرون گاما به طور موضعی سبب افزایش گیرنده هایTSH و در واقع افزایش آنتی ژن بافتی و تقویت واکنش خود ایمنی می شود. درمان با داروهای ضد تیروئید، منجر به ایجاد خاموشی طولانی مدت در 40-30% موارد می شود. این مطالعه در صدد بررسی اثر اضافه کردن لووتیروکسین به رژیم درمانی معمول در کاهش عود طولانی مدت تیروکسیکوز است. رژیم درمانی با ید رادیو اکتیو و جراحی عمومی گرچه با درصد بالایی منجر به خاموشی می شود اما به علت عوارض شدید و طولانی کمتر از سوی متخصصین پذیرفته شده است.
روش کار: در این مطالعه که به صورت کارآزمایی بالینی انجام شده، اثر دو رژیم درمانی متی مازول، پروپرانولول و لووتیروکسین (گروه A) با متی مازول و پروپرانولول (گروهB ) در کاهش میزان عود طولانی گردیده بیماری گریوز بررسی و مقایسه شده است و پس از کنترل تظاهرات سمپاتیک پروپرانولول هر دو گروه درمانی قطع شد است.
نتایج: در طول مدت 7 سال 262 بیمار مطالعه را به پایان بردند که با استفاده از جدول اعداد تصادفی 137 نفر در گروه A و 125 نفر در گروه B قرار گرفتند. حداکثر سن شیوع در این مطالعه دهه 5-4 بود و 52/3% بیماران دارای گواتر درجهII بودند. میزان عود 3 سال پس از قطع درمان در گروه A 36/4% و در گروه B 61/6% بود.
نتیجه گیری: اغلب بیماران از نظر سنی در دهه های 5-3 می باشند. سن بیماران در این تحقیق جوان تر از گزارشات غربی (دهه پنجم و ششم) بوده ولی تظاهرات بالینی تفاوت چندانی با گزارش سایر مطالعات ندارد. نتایج حاصله از این مطالعه با دو روش درمانی فوق با استفاده از روش آنالیز Odds Ratio(OR)مورد مقایسه قرار گرفت. با محاسبه (OR) که در گواتر درجه I 27%، درجه II 32%، در سطح خطای 0.05 معنی دار است که نشان از موثر بودن رژیم دارویی A در کاهش عود طولانی مدت بیماری پس از قطع درمان دارد. در گواتر درجه IV شانس عود تفاوت معنی داری ندارد.
