جستجو در مقالات منتشر شده


5 نتیجه برای تالاسمی

مژگان هاشمیه،
دوره 2، شماره 6 - ( 1-1378 )
چکیده

تالاسمی ماژور شایع ترین نوع هموگلوبینوپاتی در سرتاسر جهان محسوب می شود. یکی از عوارض شناخته شده این بیماری اندوکرینوپاتی ناشی از هموسیدروز می باشد. در این مطالعه 50 بیمار تالاسمیک شهرستان اراک از نظر وجود بیماری دیابت ملیتوس با انجام آزمایش قند خون ناشتا و تست تحمل گلوکز خوراکی مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین سن بیماران 11 سال بود و 38% بیماران بین 5 تا 9 سال سن داشتند. 52% از بیماران مونث و 48% مذکر بودند و 10% بیماران سابقه خانوادگی مثبت داشتند. 8% از بیماران دیابت آشکار داشته و 4% آنان تست تحمل گلوکز خوراکی مختل شده داشتند. از 4 بیمار دچار دیابت، سه نفر سابقه ی ترانسفوزیون بیش از 10 سال داشتند. بین مدت ترانسفوزیون با بروز دیابت آشکار رابطه ی معنی داری بدست آمد.(P<0.001) 56% از بیماران سطح پلاسمایی فریتین کمتر از Mg/lit44% آنان سطح فریتین بیشتر از Mg/lit100 داشتند و از 4 بیمار مبتلا به دیابت، یک نفر فریتین بالای Mg/lit1000 داشت. بین دو فاکتور سطح فریتین و بروز دیابت آشکار، ارتباط معنی داری بدست آمد. (Pp=0.025)استفاده از انسولین می تواند میزان قند خون رادر بیماران تالاسمیک مبتلا به دیابت کنترل کند.

مژگان هاشمیه، فتانه کبارفرد،
دوره 2، شماره 7 - ( 4-1378 )
چکیده

در این مطالعه 50 بیمار تالاسمیک ماژور در شهرستان اراک تحت بررسی قرار گرفتند . این بیماران از نظر کاهش شنوایی با انجام تست های شنوایی سنجی مطالعه شدند. میانگین سن بیماران 10 سال بود و بیشترین تعداد بیماران (20 نفر یا 40% بیماران ) در گروه سنی 5 تا 9 سال قرار داشتند. 54% بیماران مونث و 46% بیماران مذکربودند که نسبت مذکر به مونث معادل 0/85 می باشد.
از 50 بیمار مبتلا به تالاسمی ماژور ، 7 بیمار مبتلا به کاهش شنوایی بودند که همگی در گروه مصرف کننده دسفرال قرار داشتند. این کاهش شنوایی از نوع حسی – عصبی ، قرینه و دو طرفه بود . بین مصرف دسفرال و بروز کاهش شنوایی ، رابطه ی معنی دار بدست آمد. همچنین در این مطالعه مشخص گردید که بین دوز دسفرال و کاهش شنوایی و نیز مدت زمان مصرف دسفرال و بروز کاهش شنوایی رابطه ی معنی داری وجود دارد. بین سطح فریتین سرم و بروز کاهش شنوایی ارتباطی بدست نیامد.
نتایج حاصله نشان داد که بیماران مبتلا به تالاسمی که تحت درمان با دسفرال هستند ، باید بصورت دوره ای تحت بررسی تست های شنوایی سنجی قرار گیرند تا از اثر اتوتوکسیستی دسفرال در امان بمانند.

مژگان هاشمیه،
دوره 2، شماره 8 - ( 7-1378 )
چکیده

در این مطالعه 44 بیمار هموفیلیک و 70 بیمار تالاسمیک استان مرکزی جهت تعیین شیوع عفونت هپاتیت C، به روش Elisa و PCR  مورد بررسی قرار گرفتند. در این بررسی، آزمایشات AST(1) ، ALT(2)  آلکالین فسفاتاز و Anti-HCV  برای کلیه نمونه ها و آزمایش HCV_RNA  با روش PCR برای نمونه هایی که از نظر Anti-HCV مثبت بودند، انجام گرفت. 36 نفر از بیماران هموفیلی ( 8/81%) و 3 نفر از بیماران تالاسمی (4/3%) از نظر شاخص Anti-HCV  مثبت بودند. در مورد HCV-RNA  همین نسبت به دست آمد. در مورد بیماران تالاسمی بین سن و جنس و درگیری هپاتیت C ارتباط منطقی وجود ندارد ولیکن بین افزایش AST  , عفونت HCV  ارتباط معنی دار وجود دارد. (P<0/0001)  بین افزایش ALT  و عفونت HCV  و همچنین افزایش آنزیم آلکالین فسفاتاز و این عفونت ارتباط معنی داری در این گروه از بیماران مشاهده شد .(به ترتیب P<0/0005  و P<0/0001.  در این بررسی مشخص گردید که بین سطح فریتین و عفونت HCV  در بیماران تالاسمی رابطه ی معنی داری وجود ندارد. در رابطه با بیماران هموفیلیک مشخص گردید که بین سن و عفونت HCV  رابطه ی معنی داری وجود دارد. ولیکن بین نوع هموفیلی ( A یا B  یا بیماری فون ویلبراند) و همچنین شدت بیماری (نوع ضعیف ، متوسط یا شدید) و بروز HCV رابطه معنی دار وجود ندارد. در این گروه از بیماران نیز بین افزایش سطح آنزیم های  AST، ALT  و آلکالین فسفاتاز با عفونت HCV   ارتباط معنی داری به دست آمد.

کامران مشفقی، محمد رفیعی،
دوره 4، شماره 4 - ( 10-1380 )
چکیده

مقدمه: آنمی فقرآهن، شایع ترین شکل کم خونی در جهان است و مهم ترین بیماری که با آن ممکن است اشتباه شود، بیماری بتاتالاسمی مینور می باشد. جهت تشخیص این دو بیماری در حال حاضر، آزمایش اندازه گیری فریتین سرم و الکتروفورز هموگلوبین انجام می شود. به دلیل اینکه انجام تست های مذکور در حال حاضر در تمام آزمایشگاه های کشور امکان پذیر نمی باشد، یافتن تست های آسان تر، سهل الوصول تر و ارزان تر جهت افتراق این دو بیماری مفید می باشد. لذا در این مقاله تست شمارش رتیکولوسیت پس از مصرف یک دوره کوتاه مدت آهن در افتراق این دو بیماری، ارزیابی شده است.
روش کار: این مطالعه به روش توصیفی از نوع مقطعی است. تعداد 69 بیمار مبتلا به آنمی هیپوکروم میکروسیتیک وارد طرح شدند. از این بیماران آزمایشات اندازه گیری فریتین سرم، شمارش رتیکولوسیت و الکتروفورز هموگلوبین انجام گردید. پس از یک هفته درمان با قرص آهن خوراکی مجددا از بیماران تست شمارش رتیکولوسیت اندازه گیری شد و در صورت افزایش میزان رتیکولوسیت بیمار به عنوان آنمی فقر آهن محسوب می گردید. سپس جواب تست شمارش رتیکولوسیت با جواب فریتین و الکتروفورز هموگلوبین بیمار مقایسه می شد و حساسیت و ویژگی تست مذکور مورد بررسی قرار می گرفت.
نتایج: حساسیت و ویژگی تست مذکور جهت آنمی فقر آهن به ترتیب 82 و 67% و در مورد بتاتالاسمی مینور به ترتیب 64 و 78% بود.
نتیجه گیری: نتایج نشان دهنده این است که این تست دارای حساسیت بالا در مورد آنمی فقر آهن و ویژگی بالا در مورد بتاتالاسمی مینور می باشد و به نظر می رسد در شرایطی که اندازه گیری فریتین و الکتروفورز هموگلوبین در دسترس نباشد، استفاده از تست شمارش رتیکولوسیت در افتراق این دو بیماری کمک کننده است.

مژگان هاشمیه، شراره خسروی،
دوره 11، شماره 1 - ( 1-1387 )
چکیده

مقدمه: حیات بیماران مبتلا به تالاسمی وابسته به ترانسفوزیون است. این بیماران متعاقب ترانسفوزیون‌های مکرر دچار هموسیدروز در ارگان‌های مختلف می‌شوند و به استفاده از داروی چلاتور آهن نیاز دارند که بتواند سبب دفع آهن اضافی از بدن گردد. تنها داروی رایج و در دسترس دفروکسامین می‌باشد که تجویز زیرجلدی آن برای بیمار، بسیار عذاب آور می‌باشد. در نتیجه ضرورت وجود یک داروی چلاتور آهن خوراکی مثل دفریپرون(L1) احساس می‌شود. هدف از تحقیق حاضر، تعیین اثر این دارو در کاهش سطح سرمی فریتین در بیماران تالاسمی ماژور شهر اراک می‌باشد. روش کار: در این مطالعه کارآزمایی بالینی از نوع قبل و بعد، 33 بیمار مبتلا به تالاسمی ماژور، بر روی قرص L1 با دوز 75 میلی‌گرم بر کیلوگرم در روز قرار گرفتند. روش انتخاب نمونه مبتنی بر هدف بود. بیماران تا قبل از ورود به مطالعه بر روی دفروکسامین تزریقی قرار داشتند و جهت ورود به مطالعه دفروکسامین آنان قطع و به مدت 6 ماه L1 جایگزین گردید. میانگین فریتین سرم در بیماران مذکور، در انتهای درمان با دفروکسامین ( قبل از شروع L1) و در پایان درمان با L1 یعنی بعد از شش ماه محاسبه گردید. در تجزیه و تحلیل اطلاعات از آزمون تی زوج استفاده شد. نتایج: میانگین سن بیماران 1±2/17 سال بود. میانگین فریتین سرم قبل از شروع دارو معادل257±1881 نانوگرم در میلی‌لیتر و بعد از شش ماه درمان با L1 ،384± 2495 محاسبه گردید که اختلاف معنی‌داری نداشت(05/0



صفحه 1 از 1     

کلیه حقوق این وب سایت متعلق به مجله دانشگاه علوم پزشکی اراک می باشد.

طراحی و برنامه نویسی : یکتاوب افزار شرق

© 2025 CC BY-NC 4.0 | Journal of Arak University of Medical Sciences

Designed & Developed by : Yektaweb