فهیمه امیدی، مصطفی نوکنی، آنیتا علاقمند،
دوره 22، شماره 2 - ( 3-1398 )
چکیده
زمینه و هدف: اختلال بیش‌فعالی و نقص توجه یک اختلال روان‌پزشکی شایع در کودکان است و توجه به داروهایی که در این اختلال مورد استفاده قرار می‌گیرند حائز اهمیت است. این مطالعه اثربخشی ریتالین به تنهایی با ممانتین اضافه شده به ریتالین بر شدت علائم اختلال بیش‌فعالی و نقص توجه در کودکان را بررسی می‌کند.
مواد و روش‌ها: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی می‌باشد. تعداد ۷۶ بیمار دارای ملاک‌های تشخیصی اختلال بیش‌فعالی و نقص توجه از کودکان ۷ تا 12 سال از طریق مصاحبه تشخیصی بر اساس DSM-V در دو گروه کنترل و آزمایش انتخاب شدند. ابتدا هر دو گروه پرسش‌نامه ارزیابی شدت علایم کانرز والدین را تکمیل کرده، سپس برای بیماران گروه کنترل ریتالین و برای گروه آزمایش همراه با ریتالین داروی ممانتین برای یک ماه تجویز شد. سپس دو گروه مجدداً پرسش‌نامه را تکمیل کرده و از نظر اثربخشی داروها مقایسه شدند.
ملاحظات اخلاقی: این تحقیق در کمیته اخلاق پژوهش دانشگاه علوم پزشکی اراک با کد 139510 تصویب گردید و در مرکز ثبت کارآزمایی بالینی با کد IRCT2016080829268N1 به ثبت رسید.
یافته‌ها: در مقایسه دو گروه بعد از مصرف داروها با توجه به مقدار p این آزمون که برابر با 324/0 و بیشتر از 05/0 است تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد، ولی مقیاس شدت علایم در هر گروه، قبل و بعد از مصرف داروها تفاوت معنی‌داری داشت.
نتیجه گیری: علی‌رغم آن‌که شدت علایم بیش‌فعالی کاهش یافت، تفاوت معنی‌داری بین دو گروه مشاهده نشد و ممانتین اضافه شده به ریتالین در مقایسه با ریتالین اثر ویژه‌ای بر روی کاهش شدت علایم نداشت. می‌توان نتیجه گرفت که احتمالاً ریتالین اثر بارزی در کاهش علایم داشته است.
