هدایت اله شیرزاد، محمود رفیعیان،
دوره 14، شماره 4 - ( 7-1390 )
چکیده
زمینه و هدف: استرس به تدریج سیستم ایمنی را تضعیف و بدن را مستعد ابتلا به انواع بیماری ها می کند و ممکن است ترمیم زخم را نیز به تعویق اندازد. در این مطالعه تأثیر استرس های سرما و بی حرکتی بر بهبود زخم در موش های بالب سی مورد بررسی قرار گرفت.
مواد و روش ها: در این مطالعه مداخله ای، تعداد 30 سر موش بالب سی ماده به‌طور تصادفی در 3 گروه ده تایی به شرح زیر قرار گرفتند. گروه اول روزانه با استرس سرما و گروه دوم با استرس بی‌حرکتی مواجه شدند و گروه سوم (گروه کنترل) بدون مداخله نگه داشته شدند. بهبودی زخم ها در هر گروه هر دو روز یک بار بررسی و با یکدیگر مقایسه شدند. اطلاعات به دست آمده با استفاده از نرم افزار آماری SPSS و آزمون تی مورد بررسی قرار گرفتند.
یافته ها: میانگین اندازه زخم در گروه موش های تحت استرس در مقایسه با گروه کنترل بیشتر بود (05/0 (p<. کلیه زخم ها در موش های گروه کنترل در روز یازدهم بهبود یافتند ولی در موش های تحت استرس بی حرکتی و سرما تا روز پانزدهم ادامه داشتند.
نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان دهنده تاثیر منفی استرس بر بهبود زخم بوده، لذا توصیه می شود که در کنار توجهات پزشکی سعی شود به فضای روانی بیماران دچار زخم های شدید توجه بیشتری مبذول گردد
محمد حدادی، داود موحد زاده، الهه جاقوری، حمید رباط سرپوشی،
دوره 24، شماره 2 - ( 3-1400 )
چکیده
زمینه و هدف: استفاده از مکمل‌ها و ویتامین‌های موضعی جهت تسریع بهبود در زخم‌های سوختگی مکرراً اتفاق افتاده است. این پژوهش با به‌کارگیری ویتامین ث موضعی بر زخم‌های سوختگی تأثیر این محلول را بررسی کرده است.
مواد و روش ها: این پژوهش با مشارکت سی بیمار دچار سوختگی درجه دو در یک اندام وسیع یا دو اندام با سوختگی مشابه انجام شد. زخم‌های بیماران به طور تصادفی به گروه‌های آزمایش و کنترل تقسیم شدند. در ناحیه آزمایش محلول ویتامین ث علاوه بر پماد سیلورسولفادیازین استعمال شد و در ناحیه کنترل به طور روتین تنها پماد سیلورسولفادیازین استفاده شد. زخم‌ها در روزهای اول، سوم، هفتم و چهاردهم توسط چک لیست بیتز جنسن بررسی و به آنها امتیاز داده شد. پس از جمع‌آوری اطلاعات، داده‌ها با نرم‌افزار SPSS نسخه 16 و آزمون آماری تحلیل واریانس اندازه‌گیری‌های مکرر تحلیل شد.
ملاحظات اخلاقی: این پژوهش با کسب اجازه از کمیته اخلاق دانشگاه علوم پزشکی سبزوار انجام شد (Code: IR.MEDSAB.REC.1394.60).
یافته ها: از تعداد سی بیمار بستری در بخش، هشت نفر مرد و دوازده نفر خانم بودند. میانگین سنی آنها 11/90±43/03 و شاخص توده بدنی بیماران 4/08±27/82 بود. نتایج آزمون تحلیل واریانس اندازه‌های تکراری نشان داد. میانگین نمره نهایی زخم بین دو نوع درمان از نظر آماری معنادار است (0/047=P). به عبارتی میزان بهبود زخم در دو گروه تفاوت معنا‌داری دارد و ویتامین C موضعی تأثیر معنا‌داری بر بهبود زخم داشته است. میانگین نمره نهایی زخم در دو گروه آزمایش و کنترل، در روزهای یکم و سوم تقریباً برابر بوده و در این زمان وضعیت زخم در دو گروه تفاوتی نداشته است، اما از روز سوم بهبود زخم در گروه آزمایش افزایش یافته و در روز چهاردهم به حداکثر رسیده است که نشان می‌دهد سرعت بهبود در گروه دریافت‌کننده ویتانین ث افزایش یافته است.
نتیجه گیری: سرعت بهبودی زخم در گروه دریافت کننده ویتانین ث افزایش یافته است.
