محمد یاوری، جمال فلاحتی، مهری محمدی،
دوره ۱۰، شماره ۲ - ( ۴-۱۳۸۶ )
چکیده
مقدمه: کاتاراکت یکی از بیماری‌های مهم و عمده در انسان است. میزان شیوع کاتاراکت در سنین ۷۴-۶۵ سالگی به ۵۰ درصد و در بالای ۷۵ سالگی به حدود ۷۰ درصد می‌رسد. درمان قطعی کاتاراکت جراحی است که به روش‌های مختلف اینتراکپسولار، اکستراکپسولار و فیکو انجام می‌شود. جراحی کاتاراکت عوارض مختلفی از جمله خونریزی، گلوکوم، تیرگی کپسول خلفی و آستیگماتیسم بعد از عمل را به دنبال دارد. این مطالعه جهت مقایسه آستیگماتیسم حاصل از دو روش جراحی فیکو و اکستراکپسولار طراحی شده است. روش کار: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی تصادفی دو سویه کور است. ۱۱۲ بیمار با تشخیص کاتاراکت به صورت تصادفی در دو گروه A و B تحت عمل جراحی قرار گرفتند. در گروه A جراحی به روش فیکو انجام شد که برش کوچک در حدود ۲/۳ میلی‌متر روی قرنیه داده شده و نیاز به بخیه ندارد اما در روش اکستراکسپولار برش۱۰-۹ میلی متر داده شده و احتیاج به بخیه زدن دارد. سپس این بیماران در سه نوبت قبل از عمل ، یک هفته و دو ماه بعد از عمل جراحی، کراتومتری شده و میزان آستیگماتیسم آنها تعیین شد. تجزیه و تحلیل داده‌ها توسط آزمون تی مستقل و تی زوج صورت گرفت و ۰۵/۰p< معنی‌دار تلقی شد. نتایج: از ۱۱۲ بیمار مورد بررسی ۵۶ بیمار تحت عمل جراحی به روش فیکو (گروه A) و ۵۶ بیمار تحت عمل جراحی به روش اکستراکپسولار (گروه B) قرار گرفتند. میانگین آستیگماتیسم قبل از عمل جراحی به روش فیکو D ۷۱/۰±۷۹/۰ و در گروه اکستراکسپولارD ۵۵/۰±۹/۰ بود(۰۵/۰p>). میانگین آستیگماتیسم یک هفته بعد از عمل جراحی در گروه فیکو D ۷۲/۰±۱۱/۱ (۰۵/۰p<) و در گروه اکستراکسپولارD ۴۶/۱±۹۹/۳ بود (۰۵/۰p<) و میانگین آستیگماتیسم دو ماه بعد از عمل جراحی در گروه فیکو D ۷۱/۰±۰/۱ و در گروه اکستراکسپولارD ۲۹/۱± ۲۸/۳ به دست آمد(۰۵/۰ p<). نتیجه گیری: میزان آستیگماتیسم ایجاد شده دو ماه بعد از عمل در گروه فیکو D۲۱/۰ و در گروه اکستراکپسولار D۳۸/۲ بود که دارای اختلاف معنی‌دار می‌باشد. سایر متغیرها از جمله سن، شماره لنز ، جنسیت و چشم تحت عمل جراحی (راست یا چپ) در ایجاد آستیگماتیسم تأثیر ندارد.
احمد سروریان، جمال فلاحتی، جمشید مؤمنی، آمنه علائین، زهرا محمدی،
دوره ۱۱، شماره ۲ - ( ۴-۱۳۸۷ )
چکیده
مقدمه: کاتاراکت کدورتی است که در لایه‌های مختلف تشکیل دهنده لنز ایجاد می‌شود و به انسداد یا پراکندگی شعاع‌های نورانی منجر می‌گردد. لزوم درمان جراحی برای کاتاراکت و همراهی بالای آن با آستیگماتیسم قرنیه‌ای ما را بر آن داشت تا با اتخاذ شیوه جدید در برش و نوع جراحی کاتاراکت، تغییرات آستیگماتیسم قرنیه‌ای بعد از عمل را در این بیماران بسنجیم و به نتایج کاربردی در این زمینه برسیم. روش کار: این مطالعه یک مطالعه مداخله‌ای است که بر روی ۵۸ بیمار (۷۳ چشم مورد مطالعه) مراجعه کننده به درمانگاه شماره دو بیمارستان امیرکبیر اراک انجام شده است . این بیماران به روش فیکوسکشن با تانل اسکلرا تحت عمل جراحی کاتاراکت قرار گرفتندکه در برش ۷ میلی متری فراون (frown) روی اسکلرا از بخیه استفاده نشد. این بیماران در چهار نوبت قبل از عمل، یک هفته، یک ماه و سه ماه بعد از عمل جراحی، کراتومتری شدند. در تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تی مستقل و تی زوجی استفاده شد. نتایج: در این مطالعه، سن، جنس، چشم راست یا چپ در میزان آستیگماتیسم ایجاد شده، بی‌تأثیر بودند. براساس نتایج به دست آمده از تحلیل داده‌ها، میانگین آستیگماتیسم قبل از عمل جــراحی، ۱ هفته، ۱ ماه و ۳ ماه بعد از عمل جراحی به ترتیب ۸۷/۰۸۴/۰، ۸۸/۰۲۷/۰، ۸۲/۰۰۶/۰ و ۸۵/۰۰۳/۰- دیوپتر بود. قبــل از عمل ۸۰ درصد بیماران آستیگماتیسم کمتر از ۱ دیوپتر داشتند که به عدد ۹۴ درصد در سه ماه بعد از عمل افـزایش پیدا کرد. در ۸۹ درصد موارد تغییر نهایی آستیگماتیسم کمتر از ۱ دیوپتر بوده است. اطلاعات به دست آمده نشان داد که اختلاف معنی‌داری در میانگین آستیگماتیسم قبل از عمل با یک هفته، یک ماه و سه ماه بعد از عمل وجود دارد(۰۰۰۱/۰ =p). نتیجه‌گیری: در نهایت مطالعه حاضر نشان داد که جراحی بدون بخیه فیکوسکشن با برش فراون می‌تواند باعث کاهش میزان آستیگماتیسم قرنیه‌ای قبل از عمل در بیماران شود. گرچه به دلیل القای آستیگماتیسم کنترل شده و ناچیز می‌توان از این روش در کلیه بیماران کاتاراکت سود جست.
