زمینه و هدف: پروژسترون هورمونی استروییدی است که اثر ضد تشنجی قوی در انسان وحیوان دارد. هدف از این مطالعه بررسی دخالت گیرنده‎های اوپیوئیدی دراثرضد تشنجی پروژسترون در موش سوری ماده اواریکتومی شده بود.

مواد و روش‎ها: در این مطالعه آزمایشگاهی، همه حیوانات اواریکتومی شدند. بعدازدو هفته، آنها تزریق درون صفاقی داروها (پروژسترون ونالوکسان) یا سالین دریافت کردند. حیوانات هم‎چنین تزریق زیر پوستی استریکنین (1 میلی‎گرم/کیلوگرم) را، برای ایجاد حملات تشنجی، 30 دقیقه بعداز تزریق داروهایا سالین دریافت کردند. برای ارزیابی تشنج در حیوانات؛ زمان شروع تشنج، مدت زمان تشنج، تعداد حملات و زمان مرگ حیوانات ثبت گردیدند.

یافته‎ها: تزریق درون صفاقی پروژسترون(25 و50 میلی‎گرم/کیلوگرم) تشنج ناشی از استریکنین را کاهش داد. اثر ضد تشنجی 50 میلی‎گرم بر کیلوگرم پروژسترون با تزریق درون صفاقی نالوکسان(5 میلی‎گرم/کیلوگرم) از بین رفت. در حالی که همان مقدار نالوکسان به تنهائی اثری برتشنج ناشی از استریکنین نداشت.

نتیجه گیری: براساس نتایج به دست آمده، پیشنهاد می‎گردد که گیرنده‎های اوپیوئیدی می‎توانند نقش مهمی در اثر ضد تشنجی پروژسترون ایفاء کنند.

زمینه و هدف: مطالعات نشان داده‌اند که سیستم کولینرژیک مرکزی می‌تواند بر حافظه حیوان در تعیین مکان اشیاء موثر باشد، اما اطلاعات کافی در رابطه با مصرف مواد موثر بر این سیستم در دوران بارداری بر تشخیص شی جدید نسبت به شی قدیم و اثر آن بر جنین ها وجود ندارد. هدف پژوهش حاضر بررسی اثر مصرف لسیتین (به عنوان منبع کولین) در دوران بارداری و شیردهی بر رفتار تشخیص اشیاء به عنوان شاخصی از حافظه شناختی در زاده ها ی نر و ماده موش صحرایی می باشد.

مواد و روش ها: در مطالعه تجربی حاضر، رت های ماده با میانگین وزنی 10±160گرم در طول بارداری (22 روز) تا سن 21 روزگی زاده‌ها توسط مقادیر مختلف لسیتین و یا حامل آن گاواژ گردیدند. گروه‌ها شامل: کنترل (بدون دریافت هرگونه دارو)، شاهد و دو گروه دریافت کننده لسیتین با مقادیر 120 و 240 میلی گرم/کیلوگرم بودند. زاده‌ها پس از تفکیک جنسی، در 36 روزگی جهت بررسی حافظه تشخیصی مورد آموزش قرار گرفتند. تعداد زاده ها در هر گروه برای هر جنس 7 سر بود.

یافته ها: نتایج نشان داد که مصرف لسیتین 240 میلی گرم/ کیلوگرم در زاده های ماده سبب افزایش زمان قرار گیری در کنار شی جدید نسبت به گروه شاهد شده است (05/0p< ) در حالی که در سایر گروه‌ها تفاوتی بین زاده‌ها وجود نداشت.

نتیجه گیری: مصرف لسیتین در دوران بارداری و شیردهی مادران سبب تغییر در حافظه تشخیصی در زاده های ماده می‌گردد و همچنین جنسیت می‌تواند منشأ بروز اثرات متفاوتی از این ترکیب در بدن حیوان باشد.

زمینه و هدف: با استفاده روز افزون از نانو ذرات اکسید روی در صنعت، صنایع دارویی و بهداشتی، اثر این نانو ذره بر وابستگی به اوپیوئیدها و تداخل احتمالی آن با ویتامین C بررسی نشده است. هدف این مطالعه روشن شدن اثر نانواکسید روی بر وابستگی به مرفین در روش ترجیح مکانی شرطی شده در حضور و غیاب ویتامین C است.

مواد و روش‌ها: در این مطالعه تجربی از موش سوری نر بالغ با وزن 3±25 گرم در گروه‌های دریافت کننده مقادیر مختلف مرفین(5/2، 5، 10 میلی‌گرم بر کیلوگرم)، نانواکسید روی (5/1، 2، 5 ،10 میلی‌گرم بر کیلوگرم) و ویتامینC&zwj&zwj (1، 5، 25 میلی‌گرم بر کیلوگرم) و دریافت توام ویتامین C و نانواکسید روی استفاده شد. تمامی گروه‌ها مرفین 5 میلی‌گرم/کیلوگرم را برای ایجاد و تشخیص وابستگی در روش ترجیح مکانی شرطی شده دریافت نمودند.

یافته‌ها: نانو اکسید روی در مقادیر (5/2، 5، 10 میلی‌گرم بر کیلوگرم) سبب کاهش معنی‌دار بیان ترجیح مکان شرطی شده ناشی از مرفین شد(001/0p<، 01/0p<). ویتامین C در مقادیر 5 و 25 میلی‌گرم بر کیلوگرم باعث کاهش بیان ترجیح مکان شرطی شده ناشی از مرفین شد(01/0p<). نانواکسید روی در کلیه مقادیر در حضور دوز بی تاثیر ویتامین C اثر مهاری قوی‌تری را در بیان ترجیح مکانی حاصل از مرفین نسبت به نانواکسید روی به تنهایی نشان داد.

نتیجه‌گیری: مصرف توام نانو اکسید روی و اسیداسکوربیک در کاهش وابستگی روانی به مرفین موثرتر و احتمالا می‌تواند رویکردی قابل بررسی در درمان پدیده اعتیاد باشد.

  زمینه وهدف: عدم عبورمنیزیم ازسد خونی- مغزی، چالشی جدی برای استفاده درمانی این عنصر در بیماری ‏ های نورولوژیک می‏باشد. اما اخیراً کاربرد نانوذرات اکسید منیزیم که قادر به عبوراز سدهای بیولوژیک است امیدهای تازه ‏ ای را ایجاد نموده است. با توجه به اثرات تقویت کننده نانو ذرات اکسید منیزیم بر حافظه و مشخص نبودن بهترین زمان کاربرد و مدت تاثیر آن، هدف از مطالعه حاضر، مقایسه اثرات تجویز پیش و پس ازآموزش مقادیر مختلف نانواکسید منیزیم بر حافظه بلندمدت بوده است.

  موادو روش ‏ ها: در این مطالعه تجربی، از 56 سر موش سوری نر بالغ نژاد NMRI درگروه ‏ های کنترل ودریافت کننده نانو اکسید منیزیم در دوزهای 1، 5/2 و 5 میلی ‏ گرم بر کیلوگرم (به صورت درون صفاقی) پیش و پس از آموزش استفاده شد. حافظه ‏ ی دراز مدت موش ‏ ها طی یک هفته در روزهای 1، 3 و 7 روز پس از آموزش (دریافت شوک) به روش یادگیری اجتنابی غیرفعال و به کمک دستگاه استپ داون ارزیابی گردید. زمان تاخیر پایین آمدن از سکوی امن، معیار سنجش حافظه در نظرگرفته شد.

  یافته‏ها: نتایج نشان داد که تزریق پس از آموزش نانواکسید منیزیم در دوزهای 5/2 و 5 میلی ‏ گرم بر کیلوگرم، بدون تغییر در فعالیت حرکتی، با افزایش معنی‏دار درزمان تاخیر پایین آمدن از سکوی امن طی مدت یک هفته باعث بهبود حافظه شد(001/0 > p )، ولی در دوز 1 میلی ‏ گرم بی ‏ تاثیر بود. تزریق پیش از آموزش نانواکسید منیزیم منجربه افزایش نسبی حافظه گردید، اما نسبت به گروه کنترل معنی‏دار نبود.

  نتیجه ‏ گیری: براساس نتایج فوق، مصرف نانوذرات اکسید منیزیم باعث بهبود حافظه دراز مدت شده و این امر زمانی امکان ‏ پذیر است که مرحله آموزش و اکتساب رخ داده باشد، در غیر این صورت تاثیر قابل ملاحظه ‏ ای ایجاد نمی ‏ نماید.