زمینه و هدف: تجمع بیش از حد چربی یکی از مهم‌ترین مکانیسم‌های ابتلا به دیابت نوع ۲ و ایجاد مقاومت به انسولین است. بر همین اساس، در این مطالعه تأثیر محدودیت کالری بر پروتئین‌های پوشش‌دهنده بافت چربی که از لیپولیز بافت چربی جلوگیری می‌کنند را مورد بررسی قرار می‌دهیم.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه، از ۳۰ سر رت نر بالغ نژاد اسپراگوداولی (وزن ۲۰±۲۰۰) استفاده شد. ابتدا رت‌ها به دو گروه (غذایی استاندارد و رژیم غذایی پرکالری) تقسیم شدند. سپس گروه رژیم غذایی پرکالری پس از ۸ هفته به‌صورت تصادفی در دو زیرگروه کنترل و محدودیت کالری قرار گرفتند. در نهایت، مقدار بیان ژن پری‌لیپین ۱ و ۵ به روش Pcr و مقاومت به انسولین نیز با استفاده از شاخص هما مورد ارزیابی قرار گرفت.
یافته‌ها: وزن و مقاومت به انسولین گروه غذای پرچرب افزایش معنی‌داری نسبت به گروه محدودیت کالری و غذای استاندارد داشت (۰۰۵/۰p≤). مقاومت به انسولین بین گروه محدودیت کالری و غذای استاندارد اختلاف معنی‌داری نداشت (۳۹۴/۰=p). بیان ژن پری‌لیپین ۱ در بافت چربی گروه پرکالری به‌صورت معنی‌داری بیش‌تر از گروه محدودیت کالری بود (۰۰۵/۰p≤). بیان ژن پری‌لیپین ۱ در بافت عضلانی در گروه غذای پرچرب نسبت به گروه محدودیت کالری و غذای استاندارد افزایش معنی‌داری داشت (۰۰۵/۰p≤). گروه محدودیت کالری از بیان ژن پری‌لیپین ۵ بیش‌تری نسبت به گروه غذای پرچرب و گروه غذای استاندارد برخوردار بود (۰۰۵/۰ p≤).
نتیجه‌گیری: محدودیت کالری احتمالاً از طریق تأثیر بر پروتئین‌های پوشش‌دهنده بافت چربی و درنتیجه کاهش تجمع چربی می‌تواند از ایجاد مقاومت به انسولین جلوگیری کند.
