مقدمه: بیماران مبتلا به COVID-۱۹ می‌توانند اختلالات انغقادی مختلف و پیچیده‌ای داشته باشند که بررسی نقش آنتی کواگولان ها با دوز های مختلف در outcome بیماران مبتلا به کووید ۱۹ ضروری به نظر می‌رسد. لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین وضعیت فاکتورهای پیشگویی کننده شدت بیماری از جمله تعداد لنفوسیت‌ها،LDH و وضعیت بهبودی بیماران انجام شد.
روش کار: مطالعه در بیماران مبتلا به COVID-۱۹ بستری دربخش مراقبت‌های ویژه بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) انجام شد. زمان شروع آنتی کواگولان، نوع و دوز آنتی کواگولان دریافتی و مدت زمان مصرف ثبت شد. بیماران بر اساس دوز آنتی کواگولان در یافتی به دو گروه دوز پروفیلاکسی، دوز بالاتر از پروفیلاکسی (دوز متوسط و دوز درمانی) تقسیم شدند.
یافته‌ها: از مجموع بیماران مراجعه کننده به بیمارستان رسول اکرم ۹۰ نفر (شامل ۴۳ نفر زن (۴۷,۸%) و ۴۷ نفر مرد (۵۲.۲۲%) وارد مطالعه شدند. میانگین روزهای بستری در بخش ICU ۱۲.۳۹ ± ۱۳.۵۰ روز و در بیمارستان ۱۳.۳۶ ± ۱۷.۱۸ روز بود. همچنین مدت زمان استفاده از آنتی کوآگولان برای بیماران ۱۳.۳۸ ± ۱۷.۱۳ روز بود. ۵۳ بیمار (۵۸.۹%) دوز پروفیلاکسی، ۲۸ بیمار (۳۱.۱%) دوز درمانی و ۹ بیمار (۱۰%) دوز متوسط آنتی کوآگولان دریافت کردند. نوع آنتی کوآگولان دریافتی در ۷۴ بیمار (۸۲.۲%) از نوع هپارین تجزیه نشده (unfractionated heparin) و در ۱۶ مورد (۱۷.۸%) از نوع هپارین با وزن مولکولی پائین (low molecular weight) بود. تغییرات LDH، تعداد لنفوسیت، دی دایمر، فیبرینوژن، فریتین و FDP برحسب دوز آنتی کوآگولان دریافتی در سه گروه پروفیلاکسی، درمانی و متوسط اختلاف آماری معنی داری نداشت.
نتیجه گیری: در نهایت یافته‌های بدست آمده از مطالعه نشان داد که استفاده از دوزهای متفاوت آنتی کواگولان تفاوتی در سطح LDH، تعداد لنفوسیت، فریتین و FDP در زمان‌های مختلف و همچنین زمان اقامت در بیمارستان و زمان بستری در بخش مراقبت‌های ویژه اندازه گیری ایجاد نمی‌کند.