---

مقدمه: آنژیوژنز فرایندی پیچیده است که در وضعیت‌های فیزیولوژیک و پاتولوژیک نظیر پیشرفت و متاستاز تومور مشاهده می‌شود لذا هدف درمانی بسیاری از داروهای ضد تومور می‌باشد. راپامایسین از داروهای مهار کننده سیستم ایمنی است که در سال‌های اخیر در کنترل رشد تومورهای سرطانی کاربرد بالینی یافته است. در این پژوهش اثر راپامایسین بر آنژیوژنز در پرده کوریو آلانتوئیک جوجه بررسی شد. روش کار: در طی یک مطالعه تجربی تعداد 42 عدد تخم مرغ نطفه‌دار نژاد راس به طور تصادفی در 3 گروه شاهد، شاهد آزمایشگاهی و تیمار تقسیم شدند. در روز دوم انکوباسیون روی تخم مرغ‌ها پنجره ایجاد گردید. روز هشتم پرده کوریوآلانتوئیک در گروه شاهد آزمایشگاهی با دایمیتل سولفوکساید و در گروه تیماربا محلول راپامایسین آغشته گردید. روز دوازدهم از تمام نمونه‌ها به کمک فوتواسترئومیکروسکوپ تحقیقاتی عکس تهیه شد و تعداد و طول انشعابات عروقی روی پرده کوریوآلانتوئیک اندازه‌گیری گردید . داده های کمی حاصل به کمک آزمون t تحلیل شد(05/0p<). نتایج: میانگین تعداد(26/7±42) و طول (05/5 ±25/ 57 سانتی متر) انشعابات عروقی در نمونه‌های شاهد با تعداد (37/8±93/42) و طول ( 44/10±66/55 سانتی متر) انشعابات عروقی در شاهد آزمایشگاهی هیچ‌گونه اختلاف معنی‌داری نشان نداد. مقایسه میانگین تعداد( 28/5 ± 36/29) و طول (22/10± 55/44 سانتی متر) انشعابات در تیمار با شاهد، کاهش معنی‌دار نشان داد(05/0p<). نتیجه گیری: راپامایسین دارای اثر مهاری برآنژیوژنز پرده کوریوآلانتوئیک جوجه می‌باشد و تعداد و طول انشعابات عروقی را در اطراف محل تیمار کاهش می‌دهد.

---

زمینه و هدف: سلول‌های بنیادی مزانشیمی ژل وارتون، منبعی از سلول‌های تجدید شدنی در درمان بسیاری از بیماری‌ها می‌باشند. از مواد زیستی مختلفی به عنوان داربست جهت شبیه سازی کنام سلول‌های بنیادی استفاده شده است که در بهبود برهم کنش‌های سلولی، تکثیر سلولی و تمایز مهم می‌باشد. کپسوله کردن شامل احاطه سلول‌های زنده در یک غشا نیمه تراوا با قابلیت مبادله موادغذایی، اکسیژن و محرک‌ها است، در حالی که آنتی بادی‌ها و سلول‌های ایمنی میزبان بیرون نگه داشته می‌شوند. در این مطالعه، روشی جهت کشت و تمایز سلول‌های بنیادی مزانشیمی ژل وارتون به اندودرم قطعی در یک محیط سه بعدی با استفاده از کپسول‌های آلژینات ارائه می‌شود.

مواد و روش‌ها: در این مطالعه تجربی، سلول‌های بنیادی کپسوله شده و از روش تریپان بلو برای بررسی زیست‌پذیری استفاده شد. سپس سلول‌های کپسوله شده در محیط محتوی فاکتورهای تمایزی کشت داده شدند و جهت بررسی بیان ژن‌های اندودرم قطعیReal- time PCR انجام شد.

یافته‌ها: کپسوله کردن سبب تغییر مورفولوژی و زیست پذیری سلول‌های کپسوله شده نشد. بررسی‌های پس از تمایز، بیان مارکرهای اختصاصی اندودرم قطعی شامل FOXa2 و SOX17 را اثبات کرد.

نتیجه‌گیری: آلژینات قابلیت کاربرد به عنوان یک داربست سه بعدی جهت کشت و تمایز سلول‌های بنیادی مزانشیمی مشتق از ژل وارتون به اندودرم قطعی را دارد.

---

زمینه و هدف: نانو ذرات می‌توانند با داشتن اندازه کوچک بر سد خونی بیضه‌ای غلبه کرده و بر فرایند اسپرماتوژنز تاثیر گذارند. هدف از این مطالعه بررسی اثرات نانو ذرات مولیبدن بر تغییرات روند اسپرماتوژنز و بافت بیضه در رت نر بالغ ویستار می‌باشد.

مواد و روش‌ها: در این مطالعه تجربی 30رت نر بالغ ویستار به طور تصادفی به 5 گروه شش تایی شامل یک گروه کنترل، دو گروه شم و دو گروه تجربی تقسیم شدند. گروه کنترل تیماری دریافت نکرد. دو گروه تجربی دوز 5 و 10 میلی‌گرم بر کیلوگرم نانو ذرات مولیبدن تری اکسید(20نانومتر) و دو گروه شم، سرم فیزیولوژی به صورت تزریق درون صفاقی دریافت نمودند. بعد از 28 روز، بیضه رت‌ها خارج شد و جهت بررسی‌های بافت‌شناسی در محلول ثابت کننده بوئن تثبیت گردید. برش‌های 5 میکرومتری با هماتوکسیلین-ائوزین رنگ آمیزی شدند.

یافته‌ها: در گروه تجربی که دوز 5 میلی‌گرم بر کیلوگرم نانو ذره دریافت کردند، کمی به هم ریختگی در سلول‌های اسپرماتوژنیک در تعدادی از لوله‌ها مشاهده شد. در گروه تجربی که دوز 10 میلی‌گرم بر کیلوگرم نانو ذره دریافت کردند، به علاوه در تعداد سلول‌های اسپرماتوژنیک و سرتولی در مقایسه با گروه کنترل کاهش معنی‌داری مشاهده شد.

نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج این تحقیق، مواجهه با مقادیر زیاد نانو ذرات مولیبدن، سیستم تولید مثلی نر را از طریق وابسته به دوز به هم می‌ریزد. بنابراین در استفاده از این نانو ذرات باید احتیاط شود.

---

  زمینه و هدف: استرس، یک آشفتگی روحی یا عاطفی است که در پاسخ به عوامل خارجی و محرک‏ها ایجاد می‏شود و می‏تواند در دوره بارداری نیز بروز نماید. هدف از این مطالعه بررسی اثر استرس در دوران بارداری بر تغییرات بافتی قشر مخچه و آستانه تشنج فرزندان آن‏ها می‏باشد .

  مواد و روش ‏ ها: در این مطالعه تجربی، 20 موش ماده باردار به دو گروه تقسیم شدند. گروه کنترل که استرس ندیده و گروه استرس دیده که به مدت 14 روز، روزانه به مدت یک ساعت تحت استرس بی ‏ حرکتی قرار گرفتند. بررسی آستانه تشنج در فرزندان با استفاده از تزریق داروی پنتیلن تترازول (PTZ) انجام شد(8 n= ) . جهت بررسی تکوین مخچه ، فرزندان به سه گروه تقسیم شدند. گروه کنترل: مادران هیچ استرسی ندیدند و فرزندان نیز PTZ دریافت نکردند (4 n= ). گروه شم: مادران تحت استرس قرار نگرفتند، ولی فرزندان PTZ دریافت کردند (4 n= ). گروه تجربی: مادران استرس دیدند و فرزندان نیز داروی PTZ دریافت کردند (4 n= ). پس از برش مخچه ، ضخامت لایه‌های قشر مخچه و تعداد سلول‏ها در هر لایه بررسی شد.

  یافته‏ها: میانگین آستانه تشنج در فرزندان تحت استرس بارداری در مقایسه با فرزندانی که مادرانشان تحت استرس نبودند، افزایش معنی‏داری را نشان داد (001/0 p< ) . از سوی دیگر میانگین تعداد سلول‏های پورک ی نژ در گروه تجربی در مقایسه با گروه‏های دیگر کاهش معنی‏داری داشت (001/0 p< ) . هم‏چنین میانگین ضخامت لایه‏های گرانولار و مولکولار مخچه در گروه تجربی در مقایسه با گروه ‏ های دیگر تفاوت معنی‏داری نداشت (05/0 p> ) . با این وجود، میزان تراکم سلول‏های لایه گرانولار در گروه تجربی نسبت به گروه‏های دیگر کاهش معنی‏داری را نشان داد (001/0 p< ) .

نتیجه ‏ گیری: استرس دوران بارداری سبب افزایش آستانه تشنج فرزندان و نیز موجب تغییراتی در روند تکوین مخچه آن‏ها می‏گردد.