۱۴ نتیجه برای فلاحتی
حمیدرضا نیک بین، جمال فلاحتی، علی اکبر کرمی،
دوره ۳، شماره ۱ - ( بهار ۱۳۷۹ )
چکیده
اشک ریزش یا Tearing از مهم ترین شکایات بیماران چشمی است که یکی از علل آن اختلال در درناژ یا تخلیه اشک می باشد که به این حالت اپی فورا گفته می شود. سیستم تخلیه اشک در هر چشم شامل پونکتوم فوقانی و تحتانی است که توسط کانالیکول در ناحیه کانتوس داخلی به کانالیکول مشترک می پیوندند. کانالیکول مشترک به کیسه اشکی و کیسه اشکی هم از طریق مجرای نازولاکریمال به مآتوس تحتانی حفره بینی ختم می شود. انسداد در هر سطح از هر کدام از این قسمت ها می تواند موجب اپی فورا شود که شایع ترین محل آن در سطح مجرای نازولاکریمال است. مطالعه انجام شده بر روی ۲۵۰۰ نفر از جمعیت شهری اراک در طی سال های ۷۶-۷۵ از طریق نمونه گیری چند مرحله ای (Multistage Sampling) انجام شده در مجموعه افراد معاینه شده ۲۶ نفر مبتلا به اختلال در سیستم تخلیه اشک بودند که اکثر افراد مبتلا در گروه های سنی ۹-۰ سال و ۶۹-۶۰ سال قرار داشتند. ۱۸ نفر از بیماران زن (۶۹/۳%) و ۸ نفر مرد بودند (۳۰/۷۶۹%) و ۲۱ نفر گرفتاری یک طرفه (۸۰/۷۶%) و ۵ نفر (۱۹/۲۳%) گرفتاری دو طرفه داشتند. ۲۲ نفر (۸۲%) انسداد در سطح کانالیکول مشترک و یک نفر از بیماران در سطح پونکتوم ها داشتند.
حمیدرضا نیک بین، جمال فلاحتی، احسان ستوده، محمدرضا ملک خانی،
دوره ۳، شماره ۳ - ( پائیز ۱۳۷۹ )
چکیده
در این مطالعه ما به بررسی تاثیر داروی میتومایسین بر روی عود ناخنک در ۸۰ بیمار مراجعه کننده به بیمارستان امیرکبیر اراک جهت عمل جراحی پرداختیم. این مطالعه از نوع تجربی، (Experimental) و تحلیلی می باشد که به صورت Case-Study انجام شده است. شکل آن به صورت Clinical بوده و از نظر زمانی به صورت آینده نگر می باشد. (Prospective ) بیمارانی که به علت ناخنک در بیمارستان تحت جراحی قرار گرفتند به مدت ۶ ماه عود بیماری مورد بررسی قرار دادیم. روش نمونه گیری آسان بود و حجم کل نمونه ۸۰ بیمار بود که به دو گروه مورد و شاهد به گروه بیمار داروی میتومایسین تجویز شد، در حالی که به گروه شاهد تجویز نشد و دو گروه از لحاظ جنس، محل سکونت و سن بسیار متناسب مشاهده شد، انتخاب شدند. پس از پایان مطالعه با توجه به کاهش عود (P<۰/۰۰۰۱) مشاهده شد که نقش میتومایسین در کاهش عود بسیار زیاد است به طوری که در گروه مورد با میتومایسین میزان عود ۵% بود حال آن که در گروه شاهد ۸۷% بود.
جمال فلاحتی، حمیدرضا نیک بین، جمشید معتمد،
دوره ۳، شماره ۴ - ( زمستان ۱۳۷۹ )
چکیده
عیب انکساری اختلالی است که در آن تصویر یک شیئی دقیقا بر روی شبکیه تشکیل نمی شود و لذا فرد تصویر واضحی از شیئی مورد نظر نمی بیند. تشکیل تصویر واضح به خصوص در اطفال و کودکان جهت تکامل سیستم عصبی بینایی آنها حائز اهمیت فراوان است و هر گونه اختلالی موجب ضایعات جبران ناپذیر در سیستم عصبی بینایی می گردد. در این مطالعه که در هفت مدرسه ابتدایی پسرانه شهر اراک انجام شد در مجموع ۷۵۳ نفر دانش آموز پسر بین سنین ۱۱-۶ سال توسط آزمون غربالگری تعیین قدرت تیزبینی مورد بررسی قرار گرفتند. شیوع به دست آمده عیب انکساری در این مطالعه ۹/۵% بود. شایع ترین نوع ناهنجاری انکساری نزدیک بینی خالص (۵۶/۵%) بود. سابقه خانوادگی در ۶۵/۳% افراد با عیب انکساری مثبت بود.
جمال فلاحتی، حمیدرضا نیک بین، محسن ابراهیمی، میترا فروتن،
دوره ۴، شماره ۱ - ( بهار ۱۳۸۰ )
چکیده
کاتاراکت یا کدورت عدسی از بیماری های چشمی حائز اهمیت در کودکان است که به دو صورت مادرزادی و اکتسابی طبقه بندی می شود. در مورد شیوع این بیماری در کودکان کشور ما تاکنون آمار مستدلی منتشر نشده است. از طرف دیگر تشخیص به موقع بیماری تا قبل از ۶ سالگی در جلوگیری از عوارض آن اهمیت فراوانی دارد. این مطالعه به منظور بررسی میزان شیوع کاتاراکت در اطفال بالای ۶ سال در مدارس ابتدایی شهر اراک انجام شد. مطالعه از نوع توصیفی-مشاهده ای و مقطعی(Cross-Sectional) بود. تعداد کل دانش آموزان ابتدایی شهر اراک ۵۸۵۵۷ نفر بود که در هر ناحیه آموزش و پرورش و در هر پایه تحصیلی به صورت نمونه گیری چند مرحله ای تعداد ۷۶۶۸ (۳۹۷۲ نفر پسر–۳۶۹۶ نفر دختر) به عنوان نمونه انتخاب شدند. نتایج به دست آمده حاکی از آن بود که ۱۰ نفر از کل دانش آموزان انتخاب شده مبتلا به کاتاراکت بودند. به این ترتیب شیوع به دست آمده کاتاراکت در بین دانش آموزان ابتدایی شهر اراک ۱۳% بود. (بهار ۱۳۷۶)
محمد یاوری، جمال فلاحتی، مهری محمدی،
دوره ۱۰، شماره ۲ - ( فصلنامه ۱۳۸۶ )
چکیده
مقدمه: کاتاراکت یکی از بیماری‌های مهم و عمده در انسان است. میزان شیوع کاتاراکت در سنین ۷۴-۶۵ سالگی به ۵۰ درصد و در بالای ۷۵ سالگی به حدود ۷۰ درصد میرسد. درمان قطعی کاتاراکت جراحی است که به روش‌های مختلف اینتراکپسولار، اکستراکپسولار و فیکو انجام می‌شود. جراحی کاتاراکت عوارض مختلفی از جمله خونریزی، گلوکوم، تیرگی کپسول خلفی و آستیگماتیسم بعد از عمل را به دنبال دارد. این مطالعه جهت مقایسه آستیگماتیسم حاصل از دو روش جراحی فیکو و اکستراکپسولار طراحی شده است. روش کار: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی تصادفی دو سویه کور است. ۱۱۲ بیمار با تشخیص کاتاراکت به صورت تصادفی در دو گروه A و B تحت عمل جراحی قرار گرفتند. در گروه A جراحی به روش فیکو انجام شد که برش کوچک در حدود ۲/۳ میلی‌متر روی قرنیه داده شده و نیاز به بخیه ندارد اما در روش اکستراکسپولار برش۱۰-۹ میلی متر داده شده و احتیاج به بخیه زدن دارد. سپس این بیماران در سه نوبت قبل از عمل ، یک هفته و دو ماه بعد از عمل جراحی، کراتومتری شده و میزان آستیگماتیسم آنها تعیین شد. تجزیه و تحلیل داده‌ها توسط آزمون تی مستقل و تی زوج صورت گرفت و ۰۵/۰p< معنیدار تلقی شد. نتایج: از ۱۱۲ بیمار مورد بررسی ۵۶ بیمار تحت عمل جراحی به روش فیکو (گروه A) و ۵۶ بیمار تحت عمل جراحی به روش اکستراکپسولار (گروه B) قرار گرفتند. میانگین آستیگماتیسم قبل از عمل جراحی به روش فیکو D ۷۱/۰±۷۹/۰ و در گروه اکستراکسپولارD ۵۵/۰±۹/۰ بود(۰۵/۰p>). میانگین آستیگماتیسم یک هفته بعد از عمل جراحی در گروه فیکو D ۷۲/۰±۱۱/۱ (۰۵/۰p<) و در گروه اکستراکسپولارD ۴۶/۱±۹۹/۳ بود (۰۵/۰p<) و میانگین آستیگماتیسم دو ماه بعد از عمل جراحی در گروه فیکو D ۷۱/۰±۰/۱ و در گروه اکستراکسپولارD ۲۹/۱± ۲۸/۳ به دست آمد(۰۵/۰ p<). نتیجه گیری: میزان آستیگماتیسم ایجاد شده دو ماه بعد از عمل در گروه فیکو D۲۱/۰ و در گروه اکستراکپسولار D۳۸/۲ بود که دارای اختلاف معنیدار می‌باشد. سایر متغیرها از جمله سن، شماره لنز ، جنسیت و چشم تحت عمل جراحی (راست یا چپ) در ایجاد آستیگماتیسم تأثیر ندارد.
احمد سروریان، جمال فلاحتی، جمشید مؤمنی، آمنه علائین، زهرا محمدی،
دوره ۱۱، شماره ۲ - ( ۴-۱۳۸۷ )
چکیده
مقدمه: کاتاراکت کدورتی است که در لایه‌های مختلف تشکیل دهنده لنز ایجاد می‌شود و به انسداد یا پراکندگی شعاع‌های نورانی منجر میگردد. لزوم درمان جراحی برای کاتاراکت و همراهی بالای آن با آستیگماتیسم قرنیه‌ای ما را بر آن داشت تا با اتخاذ شیوه جدید در برش و نوع جراحی کاتاراکت، تغییرات آستیگماتیسم قرنیه‌ای بعد از عمل را در این بیماران بسنجیم و به نتایج کاربردی در این زمینه برسیم. روش کار: این مطالعه یک مطالعه مداخله‌ای است که بر روی ۵۸ بیمار (۷۳ چشم مورد مطالعه) مراجعه کننده به درمانگاه شماره دو بیمارستان امیرکبیر اراک انجام شده است . این بیماران به روش فیکوسکشن با تانل اسکلرا تحت عمل جراحی کاتاراکت قرار گرفتندکه در برش ۷ میلی متری فراون (frown) روی اسکلرا از بخیه استفاده نشد. این بیماران در چهار نوبت قبل از عمل، یک هفته، یک ماه و سه ماه بعد از عمل جراحی، کراتومتری شدند. در تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تی مستقل و تی زوجی استفاده شد. نتایج: در این مطالعه، سن، جنس، چشم راست یا چپ در میزان آستیگماتیسم ایجاد شده، بی‌تأثیر بودند. براساس نتایج به دست آمده از تحلیل داده‌ها، میانگین آستیگماتیسم قبل از عمل جــراحی، ۱ هفته، ۱ ماه و ۳ ماه بعد از عمل جراحی به ترتیب ۸۷/۰۸۴/۰، ۸۸/۰۲۷/۰، ۸۲/۰۰۶/۰ و ۸۵/۰۰۳/۰- دیوپتر بود. قبــل از عمل ۸۰ درصد بیماران آستیگماتیسم کمتر از ۱ دیوپتر داشتند که به عدد ۹۴ درصد در سه ماه بعد از عمل افـزایش پیدا کرد. در ۸۹ درصد موارد تغییر نهایی آستیگماتیسم کمتر از ۱ دیوپتر بوده است. اطلاعات به دست آمده نشان داد که اختلاف معنی‌داری در میانگین آستیگماتیسم قبل از عمل با یک هفته، یک ماه و سه ماه بعد از عمل وجود دارد(۰۰۰۱/۰ =p). نتیجه‌گیری: در نهایت مطالعه حاضر نشان داد که جراحی بدون بخیه فیکوسکشن با برش فراون می‌تواند باعث کاهش میزان آستیگماتیسم قرنیه‌ای قبل از عمل در بیماران شود. گرچه به دلیل القای آستیگماتیسم کنترل شده و ناچیز می‌توان از این روش در کلیه بیماران کاتاراکت سود جست.
جمال فلاحتی، مرضیه نور بخش، رحمت اله جدیدی،
دوره ۱۲، شماره ۴ - ( ۱۲-۱۳۸۸ )
چکیده
مقدمه: نزدیک بینی (میوپی) شایع‌ترین عیب انکساری است و نزدیک بینی دژنراتیو یکی از ۵ علل کوری در جهان است. هدف این مطالعه بررسی نزدیک بینی دژنراتیو و عوامل خطر همراه با آن می‌باشد. روش کار: در این مطالعه تحلیلی- مقطعی ابزار جمع‌آوری داده‌ها پرسش‌نامه بود و از دستگاه اتورفرکشن برای تعیین درجه میوپی استفاده شد. شرط ورود به مطالعه سن بالای ۱۰ سال، بیماری میوپ یا میوپیک آستیگمات، مدیای شفاف (در حد معاینه فوندوس) و عدم وجود بیماری چشمی شبکیه‌ای دژنراتیو وابسته به سن بود. نتایج: ۱۰۰ نفر در مطالعه شرکت کردند. ۵۱ درصد از کل افراد دچار نزدیک بینی دژنراتیو بودند. نئوواسکولاریزاسیون کوروئید در ۶۵/۱۷ درصد بیماران دیده شد. بین فشار خون، دیابت و گلوکوم با نزدیک بینی دژنراتیو و ساده اختلاف معنی‌داری وجود داشت(۰۰۱/۰p<) ولی بین کاتاراکت و میوپی این اختلاف مشاهده نشد. ضریب همبستگی بین فشار خون و دیابت با نزدیک بینی دژنراتیو به ترتیب ۲۸/۰ و ۲۲/۰ بود. این همبستگی در مورد گلوکوم بسیار کوچک بود. بیشترین ضریب همبستگی بین کرسنت میوپیک و فشار خون بود(۲۹۵/۰=r). در تمامی موارد بین دیابت و عوارض نزدیک بینی ضریب همبستگی مثبت بود ولی تمام این همبستگی‌ها زیر ۴/۰ بود. نتیجه گیری: اکثریت بیماران نزدیک بین از نوع دژنراتیو بودند. فشار خون و دیابت شایع‌ترین بیماری همراه بود. با توجه به ضریب همبستگی بین فشار خون با نزدیک بینی، لزوم کنترل فشار خون و دیابت جهت جلوگیری از عوارض شبکیه‌ای تاکید می‌شود و جهت جلوگیری از عوارض شبکیه‌ای نزدیک بینی دژنراتیو باید گلوکوم را نیز کنترل کرد.
جمال فلاحتی، رحمت اله جدیدی،
دوره ۱۳، شماره ۱ - ( ۲-۱۳۸۹ )
چکیده
زمینه و هدف: یکی از شایع‌ترین شکایات بیماران مراجعه کننده به کلینیک چشم، سردرد و درد چشم است و انحراف چشم به خارج در ایجاد یا تشدید آن نقش دارد. این مطالعه با هدف تعیین رابطه سردرد یا درد چشم با میزان اگزوتروپی انجام شد. مواد و روش ها: روش نمونه‌گیری در این مطالعه توصیفی- مقطعی که بر روی افراد مراجعه کننده با علایم سردرد و درد چشم به کلینیک بیمارستان امیرکبیر در سال ۱۳۸۵ انجام شد، غربالگری بود. معیارهای ورود شامل سن بالای ۳ سال، رد سایر علل چشمی سردرد و درد چشم و رد علل انکساری بود. بیماران با علت ارگانیک سردرد از قبیل تومور نیز از مطالعه حذف شدند. برای بیماران پرسش‌نامه تهیه شد و تست Cover–Uncover جهت تعیین وجود اگزوتروپی انجام گرفت. یافته ها: از مجموع ۲۰۶ نفر شرکت کننده در این مطالعه ۷۷/۹۰ درصد مبتلا به انحراف چشم به خارج بوده و اکثر آنها خانم بودند. شایع‌ترین علامت این بیماران، سردرد بود. رابطه مستقیمی بین سر درد و درد چشم با انحراف چشم به خارج مشاهده شد که با جنسیت نیز رابطه مستقیم داشت. نتیجه گیری: با توجه به رابطه مستقیمی که بین اگزوتروپی و سر درد و درد چشمی وجود دارد برای بیماران مراجعه کننده با این شکایات حتماً باید معاینه انحراف چشم صورت پذیرد تا بتوان در صورت لزوم درمان جراحی یا غیر جراحی توصیه کرد.
جمال فلاحتی، رضا رضایی، صالح آستانه، فاطمه مرجان موسوی،
دوره ۱۳، شماره ۳ - ( ۷-۱۳۸۹ )
چکیده
زمینه و هدف: دیابت ششمین علت مرگ و میر در دنیاست که هر دو نوع تیپ ۱ و ۲ آن همراه با بروز عوارض چشمی بوده به گونهای که خطر کوری در بیماران دیابتی ۲۵ برابر افراد عادی می‌باشد لذا پژوهش حاضر با هدف تعیین آگاهی بیماران دیابتی از عوارض چشمی دیابت صورت پذیرفته است. مواد و روش‌ها: در طی یک مطالعه مقطعی تحلیلی ۲۰۰ نفر از بیماران دیابتی مراجعه کننده به درمانگاه چشم بیمارستان امیرکبیر اراک در سال ۱۳۸۷ مورد بررسی قرار گرفتند. اطلاعات با استفاده از پرسش‌نامه و مصاحبه سازمان یافته جمع‌آوری و سپس برخی از عوامل موثر بر آگاهی بیارا از عوارض چشمی دیابت مورد تجزیه تحلیل قرار گرفته است. یافته‌ها: میزان آگاهی ۴۰ درصد از بیماران دیابتی در خصوص عوارض چشمی دیابت در حد متوسط بوده و همچنین بین آگاهی با متغیرهای سن، شغل، تحصیلات، نوع رتینوپاتی، نوع درمان و مدت مراجعه به چشم پزشک ارتباط معنی دار مشاهده شد (۰۰۱/۰>p) در حالی که بین آگاهی با متغیرهای جنس، سابقه فامیلی ابتلاء به دیابت و کنترل رژیم غذایی ارتباط معنی‌داری دیده نشد(۰۵/۰
جمال فلاحتی، رحمت اله جدیدی،
دوره ۱۶، شماره ۲ - ( ۲-۱۳۹۲ )
چکیده
زمینه و هدف: با توجه به این که اندوفتالمیت مهم‌ترین عارضه پس از عمل جراحی کاتاراکت است و وقوع آن می‌تواند منجر به کاهش شدید بینایی ویا حتی از دست رفتن بینایی گردد، لذا استفاده از روش‌های پیش‌گیری بسیار اهمیت دارد. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر مصرف داروی وانکوماسین حین عمل جراحی کاتاراکت در پیش‌گیری ازاندوفتالمیت انجام شد.
مواد و روش‌ها: دراین مطالعه تجربی، جامعه هدف بیماران کاتاراکت مراجعه کننده به بیمارستان امیرکبیر بودند. بیماران به صورت تصادفی به دوگروه، با و بدون دریافت وانکومایسن در سرم شستشو تقسیم شدند. مشخصات دموگرافیک و دیگر اطلاعات لازم بیماران قبل از عمل از طریق پرسش‌نامه جمع‌آوری وهمچنین میزان بروز اندوفتالمیت درآنان تا دو هفته پس از عمل با انجام معاینه،ثبت گردید.جهت مقایسه فراوانی نسبی (بروز) عفونت اندوفتالمیت دردوگروه ازآزمون کای دو وآزمون دقیق فیشر استفاده شد.
یافته‌ها: از تعداد ۱۲۸۱ بیمار بررسی شده، به ۵۳۹ نفر در سرم شستشو آنها وانکومایسین (به میزان ۱ میلی‌گرم در ۵۰۰ میلی‌لیتر سرم رینگر) اضافه گردید و برای ۷۴۲ بیمار نیز وانکومایسین اضافه نشد. با انجام معاینه تا دو هفته بعد از عمل از تعداد کل بیماران، ۳ نفر (۲۳/۰ درصد) دچار آندوفتالمیت شدند که ۲نفر (۱۶/۰ درصد) مربوط به گروه بدون دریافت وانکو مایسین و ۱ نفر (۰۷/۰ درصد) مربوط به گروه دریافت کننده وانکومایسین بودند.آزمون دقیق فیشر نشان دادکه میزان فراوانی آندوفتالمیت بین گروه دریافت کننده وانکومایسین با گروه کنترل تفاوت آماری معنی‌داری وجود نداشته است(۰۵/۰p>).
نتیجه‌گیری: هر چند فراوانی نسبی آندوفتالمیت، در بیماران بدون دریافت وانکومایسن بیشتر از گروه دریافت کننده وانکومایسن بود، ولی با توجه به معنیدار نبودن آزمون آماری، اضافه کردن وانکومایسین در پیش‌گیری ازاندوفتالمیت موثر نیست و علت را باید در موارد دیگر جستجو کرد.
جمال فلاحتی، رحمت اله جدیدی، عبداله رشیدی،
دوره ۱۶، شماره ۱۲ - ( ۱۲-۱۳۹۲ )
چکیده
زمینه و هدف: باتوجه به اینکه کوریورتینیت توکسوپلاسموزمنجربه ازبین رفتن دید مرکزی،کدورت ویتره،دردچشم،ترس ازنورواشک ریزش میگردد، لذادرمان سریع آن بسیاراهمیت دارد.این مطالعه باهدف بررسی اثردرمانی تزریق داخل ویتره کلینداماسین درکوریورتینیت توکسوپلاسمایی ومقایسه آن بادرمان خوراکی رایج انجام شد.
مواد و روش ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی جامعه هدف،کلیه بیماران مبتلابه کوریورتینیت توکسوپلاسمایی مراجعه کننده به کلینک چشم پزشکی بودندکه به طورتصادفی به دوگروه مداخله( (Aدرمان باتزریق داخل ویتره کلینداماسین وشاهد(B) درمان رایج (داروی خوراکی پریمیتامین/سولفادیازین/کلنیداماسین)تقسیم شدند.ابزارجمع آوری داده هاپرسشنامه وپرونده بیمار بود.حدت بینایی باچارت اسنلن وضخامت شبکیه بادستگاه توموگرافی لایه های شبکیه((OCT اندازه گیری ونتایج قبل وبعد ازدرمان بمدت یکسال ثبت شد.داده هاپس ازهمسان سازی سن وجنس بااستفاده ازنرم افزار۱۶SPSS وآزمونهای توصیفی واستنباطی t-test تحلیل شد.
یافته ها: از ۲۶ بیمارمبتلابه کوریورتینیت توکسوپلاسمایی،تعداد ۱۶ نفر(۵/۶۱%)شهری و تعداد ۱۰ نفر(۵/۳۸%)روستایی بودند.میانگین زمان بهبودی ضایعات بین گروه (A) و(B) متفاوت بود(=۰/۰۰۱ P). علاوه براینکه اختلاف آماری میزان بهبود حدت بینایی بین قبل وبعد ازدرمان درهردوگروه معناداربود،بین گروهها هم این میزان بهبود تفاوت داشت (<۰/۰۵ P).همچنین میانگین تغییرات اندازه ضخامت مرکزی ماکولاهرچندبین قبل و بعد از درمان درهردوگروه تفاوت داشت(=۰/۰۰۱ P)،ولی بین دوروش درمانی اختلاف آماری معناداری مشاهده نشد (=۰/۴۵۲ P).
نتیجه گیری: هرچند هردوروش درمانی(تزریق داخل ویتره کلنیداماسین ودارویی رایج خوراکی«پریمیتامین/سولفادیازین/ کلنیداماسین)دردرمان کوریورتینیت موثرهستند ولی روش تزریقی به لحاظ کوتاه تربودن زمان بهبودی ضایعات،افزایش بیشترحدت بینایی نسبت به روش مشابه جایگزین مناسبتری است.
رضا رضایی، امیر الماسی حشیانی، جمال فلاحتی، آمنه خلیلی،
دوره ۱۷، شماره ۸ - ( آبان ۱۳۹۳ )
چکیده
زمینه و هدف: گلوکوم دومین علت شایع نابینایی می‌باشد و یکی از مهم‌ترین علل قابل پیش‌گیری نابینایی است. در کنترل فشار داخل چشمی بیماران مبتلا به گلوکوم، معمولا رژیم‌های چند دارویی توصیه می‌شود. هدف این مطالعه مقایسه اثر دو درمان ترکیبی تیمولول-لاتانوپروست و تیمولول-دورزولامید در کاهش فشار داخل چشم در بیماران مبتلا به گلوکوم زاویه باز می‌باشد.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، ۶۰ بیمار مبتلا به گلوکوم به صورت تصادفی در دو گروه درمانی تیمولول-لاتانوپروست یا تیمولول-دورزولامید قرار گرفتند. متغیرهای مورد نظر قبل و ۶ هفته بعد از مداخله مورد سنجش قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده‌ها توسط نرم افزار آماری Stata نسخه ۱۲ و در سطح معنی‌داری ۰۵/۰ انجام شد.
یافته‌ها: مطالعه میانگین سنی گروه تیمولول-دورزولامید ۶/۶۷ سال و گروه تیمولول-لاتانوپروست ۶/۷۲ سال بود. تجزیه و تحلیل داده‌ها نشان داد که اختلاف معنی‌داری بین دو گروه از نظر متغیرهای فشار داخل چشمی، حدت بینایی و نسبت کاپ به دیسک اپتیک وجود ندارد.
نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌های مطالعه اختلاف معنی‌داری بین میزان کاهش فشار داخل چشمی در دو گروه درمانی از بیماران مبتلا به گلوکوم زاویه باز مشاهده نشد.
جمال فلاحتی، فرزاد زمانی برسری، محمد تایید، رحمت اله جدیدی،
دوره ۱۸، شماره ۳ - ( خرداد ۱۳۹۴ )
چکیده
زمینه و هدف: انسداد مجرای اشکی به عنوان یک مشکل شایع باعث علائم زجرآور فیزیکی و اجتماعی شامل اشک ریزش فراوان، حملات داکریوسیستیت حاد و مزمن، درد وخارش چشم و قرمزی چشم می‌شود. با این حال، روش‌های درمانی موجود اتفاق نظر نیست. این مطالعه به بررسی و مقایسه اثر و عوارض داکریوسیستورینوستومی و ترجیحات بیماران در دو روش جراحی مرسوم برای رفع انسداد مجرای اشکی میپردازد.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، ۲۲۰ بیمار مبتلا به انسداد مجرای اشکی به صورت تصادفی به ۲ گروه مساوی تقسیم شده و تحت جراحی داکریوسیستورینوستومی اکسترنال و اندوسکوپیک قرارگرفتند. در نهایت بیماران از نظر میزان اکیموز واشک ریزش بعد از عمل و زمان جراحی و میزان خونریزی حین عمل مقایسه شدند. دادههای بیماران با استفاده از آزمون مجذور کای و با استفاده از نرم افزارSPSS نسخه ۱۶ مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت.
یافته‌ها: مقایسه نتایج دو گروه از نظر اکیموز بعد از عمل، مدت زمان عمل جراحی و خونریزی بعد از جراحی نشان دهنده اختلاف معنی‌داری بود(p=۰,۰۰۰). ولی میزان اشک ریزش بعد از عمل جراحی بین دو گروه اختلاف معنی‌داری را نشان نداد(p=۰.۴۱۸).
نتیجه‌گیری: با توجه به یافته‌های این مطالعه، استفاده از روش داکریوسیستورینوستومی اندوسکوپیک نسبت به روش سنتی اکسترنال برتری محسوسی دارد. لذا با توجه به میل بیشتر بیماران به انجام این روش، جراحان باید تجربه بیشتری در انجام این عمل جراحی کسب نمایند.
مینا قاسمی، زینب خزائی کوهپر، مجتبی فلاحتی،
دوره ۲۱، شماره ۳ - ( دوماهنامه خرداد و تیر ۱۳۹۷ )
چکیده
زمینه و هدف: ایسکمی طولانی در اندامهای با نرخ متابولیک بالا همچون مغز و قلب اثرات زیان باری را به همراه دارد. بنابراین، نشر مواد غذایی به واسطه رگزایی بعد از ایسکمی برای ترمیم ناحیه آسیب دیده بافت ضروری است. در این مطالعه، اثرات نانوذرات اکسید آهن و میدان مغناطیسی در رگزایی بعد از ایسکمی ریپرفیوژن(IR) در مدل رت بررسی شده است.
مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، پنجاه رت نر با سن بین ۶ تا ۷ هفته در وزن ۲۲۰ تا ۲۵۰ گرم از دانشگاه تهران خریداری شدند. حیوانات در ۵ گروه شم(مدل ایسکمی ریپرفیوژن)، کنترل، تحت تیمار با نانوذرات اکسید آهن، در معرض میدان مغناطیسی و درمان ترکیبی با نانوذرات اکسید آهن و در معرض میدان مغناطیسی تقسیم بندی شدند. رگزایی در هیپوکامپ پنج گروه بعد از ۴ روز به روش رنگ آمیزیH&E ارزیابی شد. بیان ژنVegfa در پنج گروه به صورت کمی به روش Q-RT- PCR مطالعه شد.
یافته ها: نانوذرات اکسید آهن همینطور میدان مغناطیسی رگزایی را در حیوانات بعد از ایسکمی ریپرفیوژن (IR) در طول ۴ روز القا کردند (۰۵/۰ > p)، اما درمان ترکیبی آنها تفاوت معنی‌داری را در مقایسه با گروه شم در طول ۴ روز نشان نداد. افزایش بیان ژنVegfa در گروه تحت تیمار با نانوذرات اکسید آهن و در گروه در معرض میدان مغناطیسی به طور معنی‌داری (۰۵/۰ > p) در مقایسه با مدل ایسکمی ریپرفیوژن (IR)مشاهده شد. اما افزایش بیان ژنVegfa در درمان ترکیبی نسبت به مدل ایسکمی ریپرفیوژن (IR) معنیدار نبود.
نتیجه گیری: به نظر میرسد نانوذرات اکسید آهن و میدان مغناطیسی به صورت جداگانه بتوانند دو روش مؤثر در رگزایی بعد از ایسکمی ریپرفیوژن (IR) باشند.
