زمینه و هدف: دیابت بیماری شناخته‌شده‌ای است که عوارضی مانند رتینوپاتی، نفروپاتی و گاستروپاتی را به‌ همراه دارد. این مطالعه به منظور بررسی اثر تیامین و استات سرب بر کولون موش‌های دیابتی شده با آلوکسان طرح‌ریزی شده است که اثرات آن‌ در درمان و یا کاهش عوارض بافتی ناشی از دیابت آشکار می‌شود.
مواد و روش ها: در این مطالعه 63 عدد موش با میانگین وزنی200 گرم در نُه گروه دسته‌بندی شدند. 1) گروه دیابت+استات 200 ppm؛ 2) گروه تیامین+استات 200 ppm؛ 3) گروه تیامین+استات سرب 1000 ppm؛ 4) گروه دیابت+تیامین+استات سرب 1000 ppm؛ 5) گروه دیابت؛ 6) گروه دیابت+‌تیامین؛ 7) گروه دیابت+تیامین+استات 200 ppm؛ 8) گروه دیابت+استات 1000 ppm؛ 9) گروه کنترل. پس از یک دوره‌ی بیست روزه، نمونه‌ها از حفره‌ شکمی خارج و با استفاده از روش معمول بافتی، اسلایدهایی جهت ارزیابی استریولوژی و هیستومورفومتری تهیه شد.
ملاحظات اخلاقی: این مطالعه با کد اخلاق GRN1M1903 در دانشکده‌ دامپزشکی دانشگاه شهرکرد تأیید شده و همه روش‌های به‌کارگرفته شده در پژوهش حاضر، ا‌زجمله آسان‌کشی با رعایت کامل اصول اخلاقی مقید کردن حیوان انجام پذیرفت.
یافته ها: میانگین ضخامت لایه‌ مخاطی ـ زیرمخاطی در گروه‌های شش و هفت نسبت به سایر گروه‌های تیمار اختلاف معنا‌داری نشان داد. ضخامت لایه‌ عضلانی بین گروه کنترل و همه‌ گروه‌های تیمار به استثنای گروه‌های دو، شش و هفت، اختلاف آماری معناداری از خود نشان داد. در میانگین ضخامت لایه‌ ادوانتیس در گروه‌های یک، هفت و هشت اختلاف معنا‌داری با گروه کنترل مشاهده نشد. نتایج نیز بیانگر اختلاف آماری معنا‌داری در مساحت لایه‌های مختلف بافت کولون بین گروه یک و گروه کنترل بود.
نتیجه گیری: با بررسی نتایج حاصل از این مطالعه، به نظر می‌رسد تیامین اثرات بهبود را در ضخامت لایه عضلانی و ضخامت لایه‌ ادوانتیس به دنبال داشته است. از سوی دیگر، مساحت لایه مخاطی تحت تأثیر اثرات بهبود‌دهنده تیامین نبود.