---

زمینه و هدف: شکستگی دیستال رادیوس از شایع‌ترین شکستگی‌ها در زنان یائسه می‌باشد. با توجه به عدم رساندن دوز دقیق توسط فرم استنشاقی کلسی تونین، اثرات یک شکل سیستمیک هم‌چون فرم تزریقی برروی چگونگی جوش خوردن این نوع شکستگی بررسی شد.

مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر به صورت هم گروهی آینده نگر بوده و برروی 44 زن 60 ساله با شکستگی دیستال رادیوس در دو گروه 22 تایی گروه شاهد و بیمار گیرنده کلسی تونین تزریقی (از روز بعد از عمل، 100 واحد در روز، 10 روز متوالی هر ماه به مدت 3 ماه) انجام شد. میزان بهبودی بیمار و نتیجه عملی فعالیت و کارایی دست و میزان خشکی در مفاصل انگشتان و مچ دست براساس معاینه فیزیکی، میزان آلکالن فسفاتاز استخوانی، کلسیم و فسفر سرم همراه با زمان جوش خوردن و میزان استئوپورزیس بر اساس رادیوگرافی مطالعه شد.

یافته‌ها: در گروهی که کلسی تونین دریافت کرده بودند میزان درد کمتری را بر اساس مقیاس سنجش درد بصری احساس کردند. جلوگیری از استئوپورزیس و در کورتکس استخوان و جوش خوردن استخوان به طور معنی‌داری بیشتر بود. هم‌چنین فعالیت دست براساس معیار Mayo Wrist و نیز قدرت گرفتن اشیاء بهتر بود. البته اثرات معنی‌داری از کلسی تونین برروی بیومارکرهایی هم‌چون آلکالین فسفاتاز و نیز سطح فسفات و کلسیم دیده نشد.

نتیجه‌گیری: کلسی تونین به خصوص به همراه مکمل‌های کلسیمی می‌تواند بهبود شکستگی‌های مربوط به ناحیه دیستال رادیوس را تسریع بخشد و بیماران مشکلات کمتری را در دوره نقاهت بیماری تحمل می‌کنند.

---

  زمینه و هدف: استرس اکسیداتیو و تحریکات شدید عصبی اثرات معناداری برروی پاتوژنز بیماری پارکینسون دارند و مواد با خاصیت آنتی اکسیدانتی می ‌ توانند به صورت بالقوه مانع از این اثرات شوند. در این تحقیق اثرات حفاظتی بالقوه ملاتونین به عنوان آنتی ‌ اکسیدانت و ممانتین به عنوان گیرنده غیررقابتی گلوتامات در یک مدل پارکینسون القا شده با 1- متیل-4-فنیل، 1 و 2و 3و 6- تتراهیدروپیریدین (MPTP) بررسی شده است.

  مواد و روش ‌ ها: موش ‌ های سوری نر به 8 گروه 7 تایی تقسیم شدند که عبارت بودند از: سالین، اتانول، ملاتونین، ممانتین، MPTP ، ملاتونین+ MPTP ، ممانتین+ MPTP ، ملاتونین+ ممانتین+ MPTP . کلیه این مواد 14 روز پیش از آزمون رفتاری پیمایش با اشعه، یک با در روز به صورت داخل صفاقی تزریق شدند. نورون‌های دوپامینرژیک بخش متراکم جسم سیاه به کمک تکنیک ایمنوهیستوشیمی مشخص و شمارش گردیدند.

  یافته ‌ ها: ملاتونین، اختلالات حرکتی ناشی از MPTP هم‌چون تعداد خطا، گام، مدت زمان حرکت حین آزمون رفتاری و نیز شمارش نورونی اجسام سیاه را به طور چشم‌گیر بهبود بخشید. ممانتین بر روی بیشتر این اصلاحات ناشی از ملاتونین اثر هم افزایی داشت. با وجود این، میزان بهبود و برگشت علائم ناشی از این عوامل به میزان گروه‌های سالین و اتانول نبود.

  نتیجه ‌ گیری: ملاتونین به خصوص به همراه ممانتین توانست از برخی اختلالات ناشی از MPTP جلوگیری کند. البته این اثرات محافظتی چندان کافی نبود که علت این امر احتمالا دوز یا مدت زمان تجویز است.

---

---

زمینه و هدف: داروهای خانواده اپیوئیدی و بنزودیازپینی در موارد مختلف در بیماران به صورت هم‌زمان استفاده می‌شوند. با توجه به تأثیرات تضعیف‌کنندگی هر دو دسته دارویی، در این مطالعه میزان تضعیف تنفسی حاصل از چند بنزودیازپین‌های پرمصرف در بالین در صورت مصرف هم‌زمان با مورفین بررسی شده است. 
مواد و روش ها: هفتاد سر موش صحرایی نر ن‍ژاد ویستار به طور تصادفی در ده گروه کنترل، مرفین، میدازولام، دیازپام، لورازپام، آلپرازولام، مرفین میدازولام، مرفین دیازپام، مرفین لورازپام و مرفین آلپرازولام تقسیم شدند. 15دقیقه بعد از تزریق داخل‌صفاقی داروها، سیگنال تنفس به وسیله دستگاه پلی‌تیسموگرافی ثبت شد. الگوی تنفسی به وسیله پارامترهای تنفسی شامل میانگین فواصل بین تنفسی و تعداد تنفس، همچنین ضریب تغییرات و بی‌نظمی فواصل بین تنفس ارزیابی شد.
ملاحظات اخلاقی: این پژوهش در کمیته اخلاق دانشگاه علوم‌پزشکی اراک تأیید و با شماره IR.ARAKMU.REC.1397.327 ثبت شده است.
یافته ها: آنالیز داده‌های تنفسی نشان داد که تزریق دُز ضد اضطرابی آلپرازولام و ترکیب مرفین آلپرازولام و مرفین میدازولام باعث تغییر در الگوی تنفس می‌شود، که با کاهش تعداد تنفس و افزایش فواصل بین تنفس‌ها در این حیوانات در مقایسه با گروه کنترل همراه بود. همچنین بررسی نتایج نشان داد تزریق مرفین میدازولام سبب افزایش در تغییرپذیری الگوی تنفس می‌شود که با افزایش بی‌نظمی و کاهش ضریب تغییرات فواصل بین تنفس همراه بود.
نتیجه گیری: نتیجه مطالعه نشان داد که تزریق ترکیب مرفین میدازولام در کوتاه‌مدت، الگوی تنفسی را با شدت بیشتری در مقایسه با ترکیب مرفین با سایر بنزودیازپین‌ها تغییر می‌دهد.