زمینه و هدف: رخدادهای واریته‌های آنتی‌ژنی جدید ویروس‌های آنفلوانزا در جمعیت‌های انسانی ضرورت بهبود برنامه‌های کنترلی را بیش‌تر کرده است. برای افزایش و هدایت پاسخ‌های ایمنی واکسن‌های آنفلوانزا با یاور ترکیب می‌شوند. در سال‌های اخیر، بیش‌تر تلاش‌ها به طراحی یاور‌های مولکولی اختصاص یافته است. هموکینین-1 فعال‌کننده سلول‌های T و B برای تکثیر، بقا، تمایز به سلول‌های پلاسما و تولید آنتی‌بادی است. در این پژوهش اثر هموکینین -1 به عنوان یاور بر القا پاسخ ایمنی هومورال علیه ویروس آنفلوانزا بررسی شده است.

مواد و روش‌ها: توالی رمز دهنده ژن هموکینین -1 در داخل وکتور pcDNA3.1 قرار داده شده و به عنوان یاور استفاده شد. گروه‌های موش واکسن غیرفعال آنفلوانزا فرموله شده با یاور HK-1 را دریافت کردند. نمونه‌های سرم موش‌های تحت آزمایش پیش از تزریق‌های اولیه و یادآور و در زمان‌های معین گرفته شده و با آزمایش‌های سرولوژی ارزیابی شدند.

یافته‌ها: نتایج نشان داد که یاور هموکینین -1 توان افزایش عیار آنتی‌بادی علیه ویروس واکسن را دارد. موش‌های ایمن شده با واکسن دارای یاور در مقایسه با گروهی که فقط واکسن را دریافت کرده بودند سطح بالاتری از آنتی‌بادی علیه آنفلوانزا داشتند. تفاوت در تعداد تزریق‌های یادآور اثری بر روی افزایش عیار نداشت.

نتیجه‌گیری: داده‌های این پژوهش بیان‌گر آن است که هموکینین -1 به عنوان یک یاور مولکولی پاسخ‌های ایمنی هومورال و خاطره قوی در ایمن‌سازی علیه آنفلوانزا القا می‌کند.

زمینه و هدف: آلودگی مستقیم انسان با ویروس‌های آنفلوانزای پرندگان دارای گیرنده‌های اختصاصی ویروس‌های انسانی، تهدیدی برای پیدایش یک ویروس نوپدید است که می‌تواند مسوول بروز جهان‌گیری باشد. پردازش توالی هماگلوتینین ویروس‌های آنفلوانزای پرندگان سال‌های اخیر و گلیکان‌های آن‌ها، بیان‌گر تمایل این ویروس‌ها به گیرنده‌های اسید سیالیکی انسانی است. تنظیم بالادست ژن‌های سایتوکاین‌های پیش التهابی و اینترفرون نوع I و پاسخ‌های مرگ سلولی با آسیب‌زایی عفونت آنفلوانزا در ارتباط هستند. درک چگونگی برهم کنش میزبان با ویروس و پویایی تکثیر این ویروس‌ها در سلول‌های مختلف یک گام اساسی در برنامه‌های پایش و کنترل آنفلوانزا است.