---

مقدمه: کاتاراکت کدورتی است که در لایه‌های مختلف تشکیل دهنده لنز ایجاد می‌شود و به انسداد یا پراکندگی شعاع‌های نورانی منجر می‌گردد. لزوم درمان جراحی برای کاتاراکت و همراهی بالای آن با آستیگماتیسم قرنیه‌ای ما را بر آن داشت تا با اتخاذ شیوه جدید در برش و نوع جراحی کاتاراکت، تغییرات آستیگماتیسم قرنیه‌ای بعد از عمل را در این بیماران بسنجیم و به نتایج کاربردی در این زمینه برسیم. روش کار: این مطالعه یک مطالعه مداخله‌ای است که بر روی 58 بیمار (73 چشم مورد مطالعه) مراجعه کننده به درمانگاه شماره دو بیمارستان امیرکبیر اراک انجام شده است . این بیماران به روش فیکوسکشن با تانل اسکلرا تحت عمل جراحی کاتاراکت قرار گرفتندکه در برش 7 میلی متری فراون (frown) روی اسکلرا از بخیه استفاده نشد. این بیماران در چهار نوبت قبل از عمل، یک هفته، یک ماه و سه ماه بعد از عمل جراحی، کراتومتری شدند. در تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تی مستقل و تی زوجی استفاده شد. نتایج: در این مطالعه، سن، جنس، چشم راست یا چپ در میزان آستیگماتیسم ایجاد شده، بی‌تأثیر بودند. براساس نتایج به دست آمده از تحلیل داده‌ها، میانگین آستیگماتیسم قبل از عمل جــراحی، 1 هفته، 1 ماه و 3 ماه بعد از عمل جراحی به ترتیب 87/084/0، 88/027/0، 82/006/0 و 85/003/0- دیوپتر بود. قبــل از عمل 80 درصد بیماران آستیگماتیسم کمتر از 1 دیوپتر داشتند که به عدد 94 درصد در سه ماه بعد از عمل افـزایش پیدا کرد. در 89 درصد موارد تغییر نهایی آستیگماتیسم کمتر از 1 دیوپتر بوده است. اطلاعات به دست آمده نشان داد که اختلاف معنی‌داری در میانگین آستیگماتیسم قبل از عمل با یک هفته، یک ماه و سه ماه بعد از عمل وجود دارد(0001/0 =p). نتیجه‌گیری: در نهایت مطالعه حاضر نشان داد که جراحی بدون بخیه فیکوسکشن با برش فراون می‌تواند باعث کاهش میزان آستیگماتیسم قرنیه‌ای قبل از عمل در بیماران شود. گرچه به دلیل القای آستیگماتیسم کنترل شده و ناچیز می‌توان از این روش در کلیه بیماران کاتاراکت سود جست.

---

مقدمه: تهوع و استفراغ پس از عمل یکی از عوارض بسیار شایع و ناراحت کننده می‌باشد که می‌تواند منجر به عوارض جدی گرددد. یکی از جراحی‌های حساس در برابر تهوع و استفراغ جراحی کاتاراکت می‌باشد که ناشی از افزایش فشار داخل چشم متعاقب آن است. این مطالعه با هدف تعیین تأثیر طب فشاری با کمک پماد کاپسیکوم در کاهش تهوع و استفراغ و میزان نیاز به داروهای ضد استفراغ طراحی شد. روش کار: در طی یک کارآزمایی بالینی دوسوکور بر روی بیماران مراجعه کننده به بیمارستان امیرکبیر اراک که جهت انجام جراحی کاتاراکت بستری شده بودند، دو گروه 100 نفری دریافت کننده پماد کاپسیکوم و دارو نما انتخاب گردیدند. روش نمونه گیری به صورت تصادفی ساده بود. پس از تجویزهمزمان پماد‌ها قبل از بیهوشی در نقاط K-K9و K-KD2، دو گروه از نظر شدت و دفعات تهوع، دفعات استفراغ و نیاز به داروهای ضد استفراغ در طی 12 ساعت بعد از عمل به روش مصاحبه بررسی شدند. نتایج: شدت تهوع در 6 و 12 ساعت اول بعد از عمل در گروه پلاسبو بیشتراز گروه کاپسیکوم بود (001/0=p). میانگین دفعات تهوع نیز در 6 و 12 ساعت بعد از عمل در گروه پلاسبو بیشتر از گروه کاپسیکوم بود(0005/0=p). نیاز به آمپول متوکلوپرامید در گروه دارو نما در مقایسه با گروه کاپسیکوم بیشتر بود(001/0=p). از نظر دفعات استفراغ طی 12 ساعت پس از عمل بین دو گروه تفاوت معنی‌داری نبود. نتیجه گیری:به نظر می رسد که تحریک همزمان نقاط K-D2 و K-K9 در هر دو دست یک روش آسان، غیر تهاجمی و مؤثر در کاهش تهوع و استفراغ پس از عمل ‌باشد.

---

زمینه و هدف: برای تخمین قدرت لنز داخل چشمی مورد نیاز برای جراحی کاتاراکت از بیومتری با امواج مافوق صوت استفاده می‎شود و مهم‌ترین عامل در خطای این تخمین، طول محوری چشم می‎باشد. لذا هدف از این مطالعه، بررسی میزان اختلاف در قدرت انکسار نهایی در بیمارانی که تحت عمل جراحی کاتاراکت به روش فیکواموسیفیکاسیون قرار گرفته‎اند بر اساس طول محور چشم می‎باشد.

مواد و روش‎ها: در این مطالعه مقطعی-تحلیلی تعداد 446 چشم از خرداد 1389 تا آذر1390 از بیمارانی که در بیمارستان امیرکبیر شهر اراک تحت عمل جراحی کاتاراکت به روش فیکوامولسیفیکاسیون قرار گرفتند، تحت بررسی قرار گرفت. بیومتری تمامی چشم‎ها قبل از عمل جراحی با هدف امتروپ شدن دید بیمار انجام شد. بیماران بر اساس طول محوری چشم به گروه‎های کوچک‎تر از 22، بین 22 تا 5/24، بین 5/24 تا 26 و بزرگ‎تر از 26 میلی‎متر طبقه‎بندی شدند.

یافته‎ها: بین میانگین قدر مطلق میزان انحراف قدرت انکسار نهایی از صفر بر اساس نوع دستگاه بیومتری از لحاظ آماری اختلاف معنی‎داری وجود نداشت. بیشترین میزان میانگین قدر مطلق انحراف قدرت انکسار نهایی از صفر در گروه چشم‎های میوپ بود که برابر با 17/1±52/1 دیوپتر بود ولی بین میانگین قدر مطلق انحراف قدرت انکسار نهایی از صفر با توجه به طول محوری چشم ارتباط معنی‎داری وجود نداشت(081/0=p).

نتیجه‎گیری: قدرت تخمین لنز با افزایش طول محوری چشم کاهش می‎یابد ولی قدر مطلق اختلاف میانگین‎ها در دو دستگاه (آلکان و نیدک) معنی‎داری از لحاظ میانگین وجود ندارند.

---

زمینه و هدف: افزایش فشار داخل چشمی شایعترین عارضه کپسولوتومی خلفی توسط لیزر Nd:YAG می باشد که این مطالعه با هدف مقایسه تاثیر استازولامید خوراکی و قطره کوبایوسوپت بر جلوگیری از افزایش فشار داخل چشمی بعد از کپسولوتومی خلفی توسط لیزر Nd:YAG به انجام رسید.

مواد و روش ها: این مطالعه کارآزمایی بالینی بر روی 200 بیمار که تحت کپسولوتومی با لیزر Nd:YAG قرار گرفته بودند، به انجام رسید. گروه اول داروی خوراکی استازولامید 250 میلی گرم را هر 6 ساعت و قطره پلاسبو را هر 8 ساعت دریافت و گروه دوم قطره ترکیبی کوبایوسوپت (تیمولول 5/0 درصد و دورزولامید 2 درصد) هر 8 ساعت و داروی خوراکی پلاسبو هر 6 ساعت دریافت نمودند. فشار داخل چشمی بیماران قبل از انجام عمل کپسولوتومی با لیزر و 24 ساعت بعد آن اندازه گیری شد.

یافته ها: میانگین فشار داخل چشم راست و چپ در گروه استازولامید 24 ساعت پس از کپسولوتومی نسبت به قبل آن به طوری معنی داری کاهش یافته بود(001/0p=) و همچنین در گروه کوبایوسوپت این مقادیر 24 ساعت پس از کپسولوتومی در چشم راست و چپ نسبت به قبل کاهش معنی داری داشتند(001/0p=).

نتیجه گیری: با توجه به عوارض جانبی داروی خوراکی استازولامید و کاهش مطلوب فشار داخل چشمی توسط قطره ترکیبی کوبایوسوپت که به تازگی وارد بازار ایران شده و دارای نمونه داخلی می باشد، می تواند گزینه ای مناسب برای جلوگیری از افزایش فشار داخل چشمی پس از کپسولوتومی با لیزر در بیماران با کدورت کپسول خلفی باشد.

---

زمینه و هدف: «فیکوامولسیفیکاسیون» روش مدرن جراحی کاتاراکت است که این جراحی را از یک عمل با برش بزرگ به عملی با برش کوچک ارتقاء داده و موجب ترمیم سریع‌تر زخم و بازگشت بینایی می‌شود. بنابر این هدف از انجام این مطالعه مقایسه کارآیی و عوارض دو برش 2/3 میلی‌متری و 65/2 میلی‌متری در فیکوامولسیفیکاسیون می‌باشد.

مواد و روش‌ها: در این کارآزمایی بالینی که در بیمارستان امیر کبیر اراک صورت گرفت، 78 بیمار با کاتاراکت وابسته به سن به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. نیمی از آنها تحت برش 2/3 میلی‌متری(گروه اول) و بقیه تحت برش 65/2 میلی‌متری (گروه دوم) قرار گرفتند. به رغم استفاده از استرومال هیدراتاسیون و در صورت باقی ماندن نشت، بالافاصله بعد از عمل، یک سوچور در بیماران تعبیه می‌گردید. روز بعد از عمل، بیماران از لحاظ پرولاپس عنبیه بررسی می‌شدند و در صورت وجود آن، یک عدد سوچور تعبیه می‌شد.

یافته‌ها: نشت مایع زلالیه از اتاق قدامی در گروه‌های اول و دوم به ترتیب 7/7 درصد و 6/2 درصد بود. دو گروه اول و دوم به ترتیب به 1/5 درصد و 2/3 درصد استرومال هیدراتاسیون نیاز داشتند که در حقیقت نیاز به سوچور در دو گروه اول و دوم به ترتیب 6/2 درصد و 0 درصد بود. در هیچ یک از دو گروه پرولاپس عنبیه رخ نداد.

نتیجه‌گیری: اختلاف آماری معنی‌داری از نظر نشت زخم و نیاز به سوچور و میزان پرولاپس عنبیه وجود نداشت(05/0p>). هم‌چنین در نوکلئوس‌های با سختی متوسط و پایین، برش کوچک‌تر و در نتیجه پایدارتر (یعنی 65/2 میلی‌متری) ارجح بود.

---

  زمینه و هدف: ترابکولکتومی یکی از شایع ‏ ترین اعمال جراحی چشم پزشکی می‏باشد، اما فیلتراسیون بیش از حد می ‏ تواند سبب ایجاد عوارض خطرناکی در چشم شود. این مطالعه با هدف مقایسه دو روش بخیه در ترابکولکتومی انجام پذیرفته است.

  مواد و روش ‏ ها: این مطالعه کارآزمایی بالینی بر روی 28 چشم از 28 بیمار با گلوکوم زاویه باز اولیه که به حداکثر درمان دارویی پاسخ نداده بودند، انجام شد. بیماران به دو گروه مساوی تقسیم شدند. در یک گروه عمل ترابکولکتومی استاندارد و در دیگری ترابکولکتومی با بخیه موقت انجام گرفت. عوارض کوتاه مدت پس از جراحی و فشار داخل چشمی در دو گروه با یکدیگر مقایسه شدند. 

  یافته‏ها: متوسط کاهش فشار داخل چشمی در گروه بخیه موقت برابر با 99/13 ± 14/22 و در گروه استاندارد 10/14 ± 14/28 بود(269/0 p= ). فراوانی بروز تماس عنبیه با قرنیه در گروه بخیه موقت و استاندارد به ترتیب 1/7 و 50 درصد بود(016/0 p= ). هم‏چنین فراوانی اتاقک قدامی کم عمق در گروه بخیه موقت و استاندارد به ترتیب 4/21 و 9/92 درصد بود(001/0> p ).

نتیجه ‏ گیری: ترابکولکتومی با بخیه موقت از عوارض کوتاه مدت می ‏ کاهد و هم‏چنین کنترل فشار داخل چشمی برابری با ترابکولکتومی استاندارد دارد.