زمینه و هدف: یکی از مفاهیم مهم در تربیت بدنی و علوم ورزشی فرآیند شناسایی استعداد است. هدف از این پژوهش، بررسی تأثیر پلی‌مورفیسم ژن PPARα بر برخی از عملکردهای ورزشی کودکان 10 تا 12 ساله غیرورزشکار بود.
مواد و روش‌ها: طرح حاضر، در قالب یک تحقیق نیمه تجربی و میدانی با نمونه‌گیری بزاقی انجام شد. جهت تعیین پلی‌مورفیسم ژن‌ها، روش‌های به‌کاررفته شامل نمونه‌گیری بزاقی، استخراج DNA بزاقی و روش PCR-RFLP بوده و تست‌‌‌‌های ورزشی نیز عبارت بودند از دوی شاتل ران، پرش طول درجا و دوی 20 متر سرعت. آزمودنی‌های تحقیق را 118 پسر غیرورزشکار سالم 10 تا 12 ساله از شهرستان مرند تشکیل می‌دادند. فرکانس ژنوتیپ بعد از تطبیق با تعادل هاردی–وینبرگ با استفاده از تست‌‌‌‌های لون، فیشر و کولموکروف–اسمیرنوف آزموده شد. با استفاده از تحلیل کواریانس یک‌طرفه، میانگین فنوتیپ گروه‌ها با یکدیگر مقایسه گردید. نوع پلی‌مورفیسم به عنوان متغیر پیش‌بین و عملکردهای ورزشی دوی شاتل ران 20 متر، پرش طول درجا و آزمون 20 متر سرعت به عنوان متغیر ملاک در نظر گرفته شد. تمامی تجزیه و تحلیل‌‌‌‌ها به وسیله نرم‌افزار SPSS نسخه 22 انجام گرفت.
یافته‌ها: نتایج نشان داد آزمودنی‌های دارای پلی‌مورفیسم GG ژن PPARα، نسبت به آزمودنی‌های دارای پلی‌مورفیسم CC وGC، عملکرد بهتری در آزمون‌های استقامتی داشتند.
نتیجه‌گیری: می‌توان نتیجه گرفت که پلی‌مورفیسم GG با فعالیت‌های استقامتی مرتبط است. ولی پلی‌مورفیسم‌‌‌‌های CC و GC برتری خاصی در فعالیت‌های استقامتی، سرعتی و توانی ندارند.
