زمینه و هدف: پروژسترون هورمونی استروییدی است که اثر ضد تشنجی قوی در انسان وحیوان دارد. هدف از این مطالعه بررسی دخالت گیرنده‎های اوپیوئیدی دراثرضد تشنجی پروژسترون در موش سوری ماده اواریکتومی شده بود.

مواد و روش‎ها: در این مطالعه آزمایشگاهی، همه حیوانات اواریکتومی شدند. بعدازدو هفته، آنها تزریق درون صفاقی داروها (پروژسترون ونالوکسان) یا سالین دریافت کردند. حیوانات هم‎چنین تزریق زیر پوستی استریکنین (1 میلی‎گرم/کیلوگرم) را، برای ایجاد حملات تشنجی، 30 دقیقه بعداز تزریق داروهایا سالین دریافت کردند. برای ارزیابی تشنج در حیوانات؛ زمان شروع تشنج، مدت زمان تشنج، تعداد حملات و زمان مرگ حیوانات ثبت گردیدند.

یافته‎ها: تزریق درون صفاقی پروژسترون(25 و50 میلی‎گرم/کیلوگرم) تشنج ناشی از استریکنین را کاهش داد. اثر ضد تشنجی 50 میلی‎گرم بر کیلوگرم پروژسترون با تزریق درون صفاقی نالوکسان(5 میلی‎گرم/کیلوگرم) از بین رفت. در حالی که همان مقدار نالوکسان به تنهائی اثری برتشنج ناشی از استریکنین نداشت.

نتیجه گیری: براساس نتایج به دست آمده، پیشنهاد می‎گردد که گیرنده‎های اوپیوئیدی می‎توانند نقش مهمی در اثر ضد تشنجی پروژسترون ایفاء کنند.

زمینه و هدف:آروماتاز آنزیمی است که تبدیل آندروستندیون و تستوسترون به استرون و استرادیول را کاتالیز می­کند. با توجه به نقش تستوسترون و روی در کاهش اضطراب و ارتباط بین عملکرد سیستم آندروژنی و روی، در این تحقیق اثر تزریق کلراید­روی در موش­هایی بررسی شد که آنزیم آروماتاز توسط مهارکننده‌ی­آروماتاز (لتروزول) مهار شده است.

مواد و روش­ ها: از موش­های صحرایی نر بالغ نژاد ویستار با میانگین وزنی 25±225 گرم استفاده گردید. حیوانات به 12 گروه تقسیم شدند و بر اساس وزن خود به­صورت تزریق زیر­جلدی مهار_­کننده آروماتاز (لتروزول) دریافت کردند. 30دقیقه بعد از تزریق لتروزول، کلراید­روی یا حلال آن سالین را دریافت کردند و 30 دقیقه بعد در دستگاه ماز­بعلاوه­مرتفع تست شدند. فعالیت­حرکتی حیوانات توسط دستگاه میدان­باز اندازه­گیری شد.

یافته ­ها: نتایج حاصل از تست اضطراب، کاهش معنی­داری در درصد زمان حضور در بازوی باز بین لتروزول mg/kg 25/1 و گروه حلال نشان داد. از نظر فعالیت حرکتی کاهش معنی­داری بین لتروزول mg/kg 25/1 با گروه حلال مشاهده شد. گروه­های دریافت‌کننده توأم لتروزول mg/kg 5/2 و مقادیر مختلف کلراید­روی، کاهش معنی­داری (05/0>P) در درصد زمان حضور در بازوی باز نسبت به گروه حلال نشان دادند. در گروه­های دریافت‌کننده توأم کلراید­روی mg/kg 5/2 و مقادیر مختلف لتروزول، اختلاف معنی­داری (05/0>P) از نظر درصد ورود و زمان سپری­شده در بازوی باز با گروه حلال مشاهده نشد.

نتیجه ­گیری: لتروزول به­تنهایی باعث افزایش اضطراب و کاهش فعالیت حرکتی می­شود و با اثر ضد­اضطرابی کلراید­روی تداخل ایجاد می­کند.