زمینه و هدف: ناامنی غذایی به عنوان فراهمی محدود یا نامطمئن غذای کافی در همه اوقات برای یک زندگی سالم و فعال تعریف میشود. دیابت ملیتوس، از شایعترین بیماریهای متابولیک است که با عوارض و مرگ و میر قابل توجه همراه بوده و اخیرا به عنوان یک اولویت بهداشتی در ایران مطرح شده است. مطالعات اخیر بیانگر شیوع گسترده ناامنی غذایی و دیابت در جامعه ایرانی می‌باشند، هدف مطالعه حاضر بررسی وضعیت ناامنی غذایی و برخی عوامل اجتماعی اقتصادی در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 بود.
مواد و روش‌ها: این مطالعه به صورت مقطعی روی 135 بیمار جدید 30 تا 60 ساله مبتلا به دیابت نوع 2 انجام شد. مشخصات عمومی و اجتماعی اقتصادی و وضعیت ناامنی غذایی به ترتیب با استفاده از پرسشنامههای عمومی و امنیت غذایی خانوار 18 گویهای سازمان کشاورزی ایالت متحده آمریکا (USDA) و فعالیت بدنی توسط پرسشنامه فعالیت بدنی مت بررسی گردید. دادهها با آزمونهای آماری مجذور کای، تی مستقل و رگرسیون لوجستیک تجزیه و تحلیل شدند.
یافته‌ها: میزان شیوع ناامنی غذایی در جمعیت مورد مطالعه 7/66 درصد بود. ناامنی غذایی با سطح اقتصادی، تحصیلات، میزان درآمد، داشتن فرزند زیر 18 سال، بعد خانوار و تعداد فرزندان ارتباط آماری معنیداری داشت(05/0>p). اما با متغیرهای دیگر شامل وضعیت شغلی، وضعیت تأهل، سابقه فامیلی بیماری، سن، جنس و فعالیت بدنی ارتباط آماری معنیداری نداشت.
نتیجه گیری: با توجه به شیوع بالاتر ناامنی غذایی در بیماران دیابتی میتوان گفت که احتمالا بروز دیابت در افراد ناامن غذایی بالاتر است.
