دوره 5، شماره 3 - ( پائیز 1381 )
جلد 5 شماره 3 صفحات 35-30 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Arjmandi Rafsanjani K, Chehrei A, Chalian M, Shojaei S, Fahimi A, Golnary P. Factors Affecting the Survival Rate of Wilms' Tumor. J Arak Uni Med Sci 2002; 5 (3) :30-35
URL: http://jams.arakmu.ac.ir/article-1-6718-fa.html
URL: http://jams.arakmu.ac.ir/article-1-6718-fa.html
ارجمندی رفسنجانی خدیجه، چهریی علی، چالیان مجید، شجاعی شایان، فهیمی علی، گلناری پدرام. تعیین عوامل موثر بر بقا در بیماران مبتلا به تومور ویلمز. مجله دانشگاه علوم پزشكي اراك. 1381; 5 (3) :30-35
خدیجه ارجمندی رفسنجانی1 
، علی چهریی2 ، مجید چالیان3 ، شایان شجاعی3 ، علی فهیمی3 ، پدرام گلناری3
، علی چهریی2 ، مجید چالیان3 ، شایان شجاعی3 ، علی فهیمی3 ، پدرام گلناری3
1- استادیار گروه هماتولوژی و انکولوژی کودکان دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی- درمانی ایران، ایران، ایران.
2- پزشک عمومی.
3- دانشجوی پزشکی و عضو کمیته دانشجویی دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی ایران، ایران، ایران.
2- پزشک عمومی.
3- دانشجوی پزشکی و عضو کمیته دانشجویی دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی ایران، ایران، ایران.
چکیده: (2662 مشاهده)
| مقدمه: تومور ویلمز یکی از شایع ترین تومورهای کلیوی بدخیم و اولیه در کودکان می باشد. مطالعاتی که تاکنون در زمینه این تومور در کشورهای مختلف انجام شده است عواملی چون سن بروز، مرحله بیماری، لنفادنوپاتی، هیستوپاتولوژی تومور و... را از جمله عوامل مؤثر بر میزان بقاء مبتلایان معرفی کرده اند. با توجه به اهمیت این تومور در کودکان، در صدد برآمدیم تا مطالعه ای در زمینه تعیین میزان بقاء مبتلایان به این تومور و عوامل مؤثر بر آن انجام دهیم. روش کار: این مطالعه مقطعی-تحلیلی بر روی 128 بیمار مبتلا به تومور ویلمز که طی سال های 1356 الی 1380 در بخش سرطان شناسی بیمارستان حضرت علی اصغر (ع) مراجعه کرده بودند، انجام گردید. علاوه بر وضعیت فعلی بیمار از نظر بقاء، مشخصات دموگرافیک، علائم و نشانه ها، آزمایش های زمان تشخیص و مرحله بیماری ثبت گردید و در نهایت آنالیز بقاء توسط روش های جدول عمر و حد حاصل ضرب کاپلان مایر صورت گرفت و برای تعیین عوامل مؤثر از مدل رگرسیونی کاکس -Cox Regression استفاده گردید. نتایج: میانه میزان بقاء در افراد مورد پژوهش 82/99 ماه بود. تعداد مبتلایان در دو گروه جنسی برابر بود (64 نفر در هر گروه) و میانگین بقاء با جنسیت بیماران رابطه آماری معنی داری نداشت (92/4= قدرت). اکثر تومورها در هنگام تشخیص در مرحله 3 بودند. بقاء بیماران با پیشرفت مرحله بیماری به طور معنی داری کاهش می یافت .(P=0/002)وجود متاستاز P=0/002) و 0/207=نسبت شانس(، وجود اسپلنومگالی P=0/018) و 0/336= نسبت شانس) و عود بیماری P=0/037) و 0/184=نسبت شانس) به طور معنی داری میانگین بقاء بیماران را کاهش می داد. جهت تعیین شدت عوامل مؤثر بر میزان بقاء بیماران مبتلا به تومور ویلمز، مدل رگرسیون کاکس پیشنهاد شد که در آن عدم وجود متاستاز و داشتن گروه خونی مثبت از جمله عوامل پیشگویی کننده پیش آگهی خوب در این بیماران می باشد. نتیجه گیری: در این مطالعه میزان بقاء 5 ساله بیماران مبتلا به تومور ویلمز 63/28% بود که در مقایسه با نتایج مطالعات مشابه در جاهای دیگر پایین تر است. این می تواند به دلیل دیر مراجعه نمودن بیماران به مراکز درمانی، نحوه تشخیص بیماری یا ارجاعی بودن این مرکز باشد. مطالعات اخیر نشان داده اند که به علت بهبود کیفیت درمانی، سن بیمار و اندازه تومور نقش کمی را در پیش آگهی بیماران ایفا می کنند که مطالعه ما نیز این مسئله را تأیید می کند. احتمالاً در آینده از فاکتورهای ژنتیکی برای بررسی پیش آگهی و درمان در این بیماران استفاده خواهد شد. |
واژه‌های کلیدی: تومور ویلمز، بقاء عوامل پیشگویی کننده
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
